Jammie!!..........Little Corn!

Op naar de caribe van Nica: Corn Islands. Heen met het vliegtuig vanuit Managua en terug met boot en bus. Dat is het plan.
17 april. Vlucht om 14.00 uur in klein vliegtuig maar met een stewardess en een drankenronde. Ja hoor, doe mij maar een cola-flor de cana. Het is vakantie!!
Big Corn heb ik heel snel gezien: een morrende taxi chaufeur, ruziemakende mensen, te duur hotel..waar is de panga naar little corn? Ik kan nog net mee. Op Little Corn vind ik een onderkomen bij Three brothers. Gauw op zoek naar Jens, de Deen van Ometepe, die bij Steadman zit. Dat blijkt aan de andere kant van het eiland te zijn. Ik struin de cabins daar af en daar is tie, op het strand. Gelukkig. Eigenlijk hadden we voor de andere dag een ontbijtafspraak, op Big Corn. Wordt dus een diner op Little Corn. Aan deze kant van het eiland is er een windje, wat een verademing is bij de ademafsnijdende hitte aan de andere kant. Steadman heeft basic cabines op het strand. Dus ik kan verkassen....Als ik vraag om wat korting heeft hij een genereus aanbod. He likes me. If i would like to share his cabin. He likes women my age..........uh.............no thanks...........oeps.
Een compliment is leuk maar dit is wel heel direct. Het aparte is dat het zo donker is dat ik hem helemaal niet zie. Dus of hij mij nou zo goed zag. De andere dag spreekt hij me op het strand aan en inderdaad, ik herkende hem helemaal niet. :-). Jens is ook niet erg 'amused', net als ik. Maar goed, wij gaan gewoon lekker bij de buren eten, Turtles, en ontmoeten ook nog een leuk Amerikaans stel; Janet en Nathan. Jens brengt me, na nog wat te hebben gekletst en wat biertjes, terug naar Three Brothers en gaat weer naar zijn kant van het eiland. Voor het goede beeld, dat is nog geen 10 min lopen over een klein bospaadje, wel in het aardedonker maar hij had een zaklamp. Ik niet maar hier is het wel erg nodig want aan deze kant is de stroom uitgevallen. Daarmee het licht en...de fan....dus hello cucarachas........
ik vraag wildvreemden in hostel mij van 'bugs' te verlossen. Hij doet een poging en zegt dan doodleuk,,,,ze zijn me te snel...bye! Ik geef hem geen ongelijk. Dus ik ga, volledig gekleed, te bed. Elke beweging, geluid van buiten probeer ik te achterhalen.
Waar komt het vandaan en waar gaat het geluid naar toe...Man, ik ben gewoon als de dood voor die kakkerlakken (van ongeveer 7, 8 cm groot). Ik durf eindelijk oordoppen in te doen en blijf bedenken dat het geritsel van de takken van buiten zijn. Zonder fan is het ook eigenlijk niet te doen en ik breng de nacht door, badend in mijn eigen zweet en klammigheid. Uitchecken en gauw naar de ander kant, daar is wind, daar is Carlitos, daar is mijn cabin als een hemels geschenk!
Ik doe op 18 april dan ook helemaal niets, alleen genieten van strand, cabin, mijn muziek, hangstoelen en de zee.
Heb ik gister met Jens heerlijk gegeten bij die Turtles, vandaag ook. Daarna in de cabin is het genieten van het geluid van de zee, heerlijk om bij in slaap te vallen.
19 april; Ik geniet ook bij het wakker worden, na een heerlijke nacht (eindelijk) van het geluid van de golven. En moet erg denken aan een verhaal over...hoe ruikt de zee? Hoe ruikt de zee? Nou, te te beschrijven dus. Alleen te ervaren. In het hier en nu.
Om 09.00 uur een snorkeling tour. Niet het beste weer, wel het beste gezelschap (Cindy en Anne) en het mooiste uitzicht (Marcello). De eerste stop is het mooiste. De volledige film van Nemo komt voorbij, het tweede gedeelte is te diep voor mij waardoor ik nauwelijks de op de bodem liggende nursesharks kan zien, en derde gedeelte te veel golven zodat het pijpje gauw vol loopt. Wel zie ik nog een prachtige school vissen. En door het (weinige) zonlicht krijgen ze alle kleuren blauw. Donkerblauw en dan weer lichtblauw, tegen het zilver aan en dan weer turkoois. Ze bewegen zich met de stroom mee, laten zich meevoeren en gaan, zoals de flamingo's in Celestun, van boven naar beneden, in een duikvlucht, samen, onder mij langs, in een stille vloeiende beweging....zo mooi. Om stil van te worden....
Ga toch maar eens een brilsterkte-duikbril overwegen. Nu mis ik te veel van dat moois.
Mijn verjaardagswens, het zien van een eagle ray is helaas niet gelukt. Dat had super geweest.
Het leven is hier mooi en eenvoudig. Als we terug zijn krijgen we van Marcello een slokje uit de kokosnoot. Als het op is, breekt hij de kokosnoot open en knabbelen we aan de stukken kokos. Wat een prachtige tropische vrucht. Zo caribe!
Daarna ga ik het eiland eens verder verkennen. Ik ben onderweg naar een afgelegen strand als ik me bedenk waarom ik dat in vredesnaam zou doen. Bij Carlitos is het gezellig. Terug! Dus vrijwel niets gezien van het eiland..hihi.
Die avond eet ik met Janet weer bij de Turtles, gewoon omdat het er super lekker is. Ik word erg verwent. Janet heeft een halve liter flor de cana gekocht, betaald mijn wijn en mijn eten. De staf van de Turtles maken een chocolademousse dessert voor me, helaas ietsje veel wind waardoor het kaarsje niet wil branden. Ze zingen met zijn allen aan mijn tafel. Jarig!!
Janet gaat andere dingen doen en ik sluit aan bij de meiden die met de mannen van de snorkeling tour bij weer een andere tent zitten. Hé birthdaygirl! Ook zij zingen en we gaan lekker stevig aan de rum-cola! Die avond gaan we stappen in de reggeabar...nou, er is helemaal niemand. Om de sfeer erin te krijgen kopen we nog maar wat flor de cana, kortom het wordt nog erg gezellig. Zo laat heb ik het nog zelden gemaakt deze reis, en ook niet met zoveel drank. We worden keurig thuis gebracht door de mannen. :-). Wat een geweldige verjaardag!
De andere dag met koppijn wakker.....dus die dag wordt wat hangend in de hangstoel doorgebracht :-). Fijn dat het kan. Ik word alleen de hele dag en avond niet echt wakker en ben niet op mijn sterkst. We eten wel weer gezellig met zijn allen en gaan zwaar aan de wijn. Wordt je ook niet wakker van, trouwens. De afsluiting is in de reggeabar, wel met meer locals want het is zaterdag ( werkt blijkbaar hiervoor zo), maar het is nog steeds niet het hoogtepunt.
Dan is het alweer tijd om te gaan. Ja, ik zou nog maanden willen blijven hier. Man, wat een heerlijk eiland. Zo relaxed, zulke mooie mensen, zo'n fijn strand maar ik moet door.
Want ik wil nl met de boot en bus terug. Het mooie van Little Corn en Big Corn is dat het nogal een tijdrovende bezigheid is om er te komen, als je niet wil vliegen. En op zondagavond gaat er een vrachtboot in 1x naar Rama, ipv nog eens wachten en overstappen in Bluefields. Laat ik dan toch maar doen.
Ik verras mezelf door het trieste gevoel te ervaren om afscheid te moeten nemen. Ik zeg dag tegen het strand, de meiden en de mooie mannen.

Wachtend in Big Corn krijg ik weer staaltjes van hun prachtige manier van doen. Het zijn werkelijk eilanden goed voor je ego, de eilanden van de complimenten: hello lovely lady. I like your height. Finaly somebody who touch my shoulder. Of deze: Hé, i love the color of your hair. Don't dye it....my Mother of 96 had also beautiful white hair....diezelfde man kom ik later ook nog tegen en dan maken we er een heel praatje over.
Maar eerlijk is eerlik een beetje spannend vind ik dit volgende avontuur wel: een vrachtboot.
Het blijkt een klein scheepje te zijn. De vrachtboot betekend ook geen slaapplaatsen maar het is wel een reis van 12 uur. Dan gaat het als volgt: men koopt een hangmat en touw. Men hange de hangmat op aan het dak van het scheepje, tezamen met alle andere passagiers. Had ik nog schrik dat ik de enige passagier zou zijn, als we vertrekken zijn er ruim 30 man aan boord. De vracht is schroot, gasflessen en 1000 dingen meer. Post ook, kleine pakketjes voor familie in Managua, RMa of kleine andere dorpjes onderweg. Dan komt er ook nog een (wrak van een) auto het scheepje oprijden...daar gaat onze ruimte voor de hangmat. Hingen we eerst nog los van elkaar, door de auto lig ik, zo zal blijken, zij aan zij met een ietwat dikke nica-vrouw en een oude canadees, gescheiden door de stof van de hangmat......de 4 Zwitsers die later arriveren hangen hun hangmat pal boven de auto.
Het is een groot avontuur dit, ik kijk mijn ogen uit...wat gebeurt er allemaal.
Waar nog maar een beetje ruimte is wordt een hangmat opgehangen. Dan gaat het grote luik beneden dicht en direct vouwen mannen, vrouwen grote kartonnen dozen uit. Om op de slapen....kussen mee en tukken.....pal onder al die hangmatten. Dus in de nacht word ik wakker omdat fat-lady draait, of meneer te veel onderuitgezakt is en zich weer een weg omhoog trekt of omdat mevrouw onder mij (!) haar kind weer op het karton trekt........wat een ervaring.
Ik lig om 21.00 uur helemaal gereed in de hangmat, om te slapen. Overigens ook voor het eerst van mijn leven. Ben kei-kapot maar ja, dat slapen lukte dus niet erg. Gelukkig was de overtocht over 70 Miles open water erg rustig. Ik denk dat ik pas om 04.00 uur mijn goede positie vind maar ja, om 06.00 uur is er al veel leven aan boord...De tocht over de rivier was prachtig. Een van de redenen deze weg te kiezen want ik vind het altijd mooi om het leven aan de waterkant te zien. Hier is het opvallend rustig. Om 08.30 uur meren we aan in Rama. Dat was toch wel goed te doen. Dan op naar de bus naar Managua alwaar ik gelukkig een goede plek kan uitkiezen met goed veel beenruimte. Heel fijn want deze reis duurt toch ook al gauw 8 uur. Het is warm in de bus en het voelt alsof ik langzaam gaar gekookt wordt. Er zijn geen plaspauzes dus ik ben maar wat spaarzaam met het drinken, wat niet zo goed bevalt. Gelukkig wel wat zoute koekjes. En zo mooi om te zien dat diverse pakketjes van de boot worden afgeleverd op deze route. En inkijkje hoe men het leven hier organiseert.
Ik kan de hele reis zitten, al die mensen die uren moeten staan in het gangpad. De bussen hier zijn altijd overvol, altijd. Het wringt zich een weg naar binnen en anderen naar buiten en het wonderlijke is dat er altijd nog ruimte is voor de vrouw met Agua,Agua,agua of de man met chips. Blijft prachtig.
Nou, volkomen gaar, meer well done, komen we aan in Managua maar ik moet terug naar Granada want daar staat mijn tas, bij Cesar in mijn hostel Entre Amigo's. De oude man moet ook naar Granada en we delen samen maar een taxi. Heb ik na deze enorme lange en vermoeiende dag wel verdiend.
Lekker terug in vertrouwd Granada eet ik bij een vertrouwd tentje, slaap ik in mijn eigen bed, nr 8 en zit dit avontuur erop.

Het is weer een lang blog geworden. Zou bijna zeggen sorry maar dat doe ik niet. Het is heerlijk te schrijven over al mijn avonturen. Als ik ze schrijf beleef ik ze weer voor de tweede keer. Ik voel me (erg) goed, zit erg in het hier en nu, geniet heel bewust en voel me een bevoorrecht mens hier te zijn en elke dag zo intens te beleven.
Little Corn en de boottocht hebben me, meer dan ik had gedacht, buiten mijn comfortzone gebracht en ik ben er trots op te ervaren dat ik aan kan gaan. Dat ik daarmee gedeald heb.

En ja, ik wil ook wel naar huis. Het is ook wel een vluchtig leven, zo. Hoe mooi ook maar de basis van mijn leven is wel in Nederland, Europa, bij jullie. Alhoewel er mij een schone taak wacht een ander bedrijf te vinden en dat is dus weg bij velen van mijn lezers..:-(.
Ik denk dat het goed is weer te gaan bouwen, aan een leven, een baan, aan een invulling van andere dromen.
Maar goed.........eerst nog wat moois te doen hier!!
Komende dagen in San Juan del Sur, laatste stop voordat Costa Rica verkent gaat worden.

Voor nu is er veel liefs,
S