Change of scenery; heuvels in Matagalpa

Hallo allemaal!

Na 2 nachtjes goed slapen in een (ander)hostel in Granada en een regeldagje ertussen in, ga ik met de bus naar het Noorden, Matagalpa. Gewoon om dat deel van Nica ook gezien te hebben.
Eerst de bus naar Managua, dan taxi naar busstation (fijn gedeeld met ander gringos) en dan de local bus. Zit weer fijn vol. Dan hoor ik naast me nederlands praten. Ik groet de man en we raken aan de praat. Zo gaat dat, zo makkelijk. Dit zijn echter geen toeristen. Ze zijn op werkvakantie vanuit hun (vrijwilligers)werk vanuit de stedenband Tilburg-Matagalpa, Frans en Miranda. Heel geanimeerd verteld Frans erover. Als de bus leger wordt komt ook Miranda van achteruit de bus erbij en ze nodigen me uit met hen mee te gaan. Ze hebben al een slaapplek en er is op de kamer van Miranda een bed vrij en ook om me een aantal van hun projecten te laten zien. Dat zijn de bijzondere aanbiedingen die een inkijkje geven in deel van de samenleving die meestal niet zo zichtbaar is voor de toerist. Ja dus! Leuk!
De slaapplek is in het huis van Doña Luisa. We zitten in haar huiskamer en zijn haar keuken en in haar tuin. Ook nieuw zo'n kijkje in het leven van de Nicaraguaanse vrouw. Geen schommelstoel, das jammer :-), iedereen heeft hier nl een schommelstoel. Het is vroeg op de dag dus de 'tour' begint gelijk met het laten zien van de catadral in het centrum. We eten happie en kletsen de dag vol. Heel genoegelijk.
De volgende dag ga ik in de ochtend alleen op stap in dit dorpje.......onee, Frans...:-), stad. En dat merk je dan ook wel. Minder ruimte geven bij het passeren op de Heuvelstraat (inside grapje voor de Tilburgers..). Auto's die minder geneigd zijn te stoppen, minder lachen maar niet perse minder vriendelijk en meer hoge hakken. Drukker ook met meer winkels en meer banken. In de middag laat Frans me het spiksplinter nieuwe Moeder-Kind centrum zien, vorige week geopend. Een kliniek waar bevallingen worden gedaan, of gedaan gaan worden. Bijna in bedrijf. De stedenband doet heel veel projecten en er is veel waar Frans over kan vertellen. Dit opgezet, dit gesponsord, dat bijgedragen, dat mogelijk gemaakt. Veel verschillende projecten ook, boeiend. We gaan naar de uni om te zien waar en hoe de mensen studeren. Onderweg echter......slaat een jonge knul van achter mij mijn camera uit mijn hand. Ik gil, reageer en gelukkig valt de camera op de grond . Frans rent de jongen achterna, jaagt hem op, ik kan nog net weer uithalen en dan laten we hem lopen. Zo........net niet voor de tweede keer.......als we doorlopen komt een vrouw naast me en vraagt hoe het gaat. We gaan het uni terrein op en een jonge vrouw komt ons achterna en vraagt hoe het gaat. Dat is dan toch wel erg lief. We focussen ons maar op de positieve dingen, nl een volle en goed in gebruik zijnde universiteit/college. Een belangrijk component in de opbouw van dit land. Later in de locale winkelstraat, de zgn Heuvelstraat, komt er voor de derde keer iemand naar ons toe die het hele gebeuren had gezien en vind dat we aangifte moeten doen. Nou, ik mis niets en bovendien verschilt het signalement van mij en Frans behoorlijk..:-). Tis goed.
Na het eten van Tamales, niet mijn favoriet, gaan we uit vanavond; in het cultureel centrum is een salsa avond met een bandje. Mensen van hier die betrokken zijn bij de Matagalpa kant van de stedenband zijn er ook dus we zijn in goed gezelschap. Het is een echt avondje uit zoals de Nica's dat beleven. Ze zitten naast elkaar, drinken bier of fris en kletsen met veel plezier binnen de eigen groepjes. Maar op de dansvloer hebben ze het meeste plezier! We proberen het ook, die subtiele salsa heupbewegingen...toch anders :-). Erg gezellig!
De andere dag mag ik mee met een uitstapje naar San Ramon, een dorpje in de buurt. Gewoon, met de jongerentak van de stedenband lopen door de omgeving. En we praten over bun dromen, wat kan de stedenband daarin betekenen, toekomst, educatie. Boeiend. De omgeving is prachtig, overigens.
Het is goed te doen hier, het is warm maar niet zo bloody hot. Al had ik het echt nog koeler verwacht. Slapen gaat goed met de fan die we wel echt uit moeten zetten om 05.00 uur want dan wordt het te koud, vervolgens is het om 09.00 uur wel weer nodig.....
Water is hier wel een dingetje. Niet op elk moment van de dag kun je de kraan open zetten. Dus al het er wel is, op wisselende momenten, dan worden grote bakken water gevuld voor wc, handen wassen of baderen. Met water is het aangenaam douchen en anders gebruiken we Een klein bakje om het water uit de grote bak te schepen. In India noemen ze dat mandiën. Voor ons is het een paar dagen/ weken behelpen maar voor Louise is dit dagelijkse kost.
Enfin, na de dag in de heuvels doen we de boodschappen voor een pasta maaltijd. Alleen is er geen licht meer in de keuken, dat snijdt wat lastig. en als dan ook de gastoevoer ermee ophoudt......heeft de immer daadkrachtige Miranda al een plan B: een restaurantje gespot en voor we er erg in hebben zitten we aan de kip-brochette. Ook weer in een zeer local nica eet- en bierdrinkend tentje.
De andere dag ga ik er alleen op uit, zij moeten werken tenslotte, en ga met gids naar weer een ander deel in de heuvels van Matagalpa om te lopen en te kijken.
We starten de hike om 09.00 uur en om 12.00 uur ben ik het wel een beetje zat. het is een mooie tocht, mooi uitzicht maar veel meer dan dat is het eigenlijk niet. We ontmoeten nog wel 2 boeren. Blanke boeren die voorouders hebben uit Dl. Hier ook wel de 'White indigious people' genoemd. Er is zelfs een plek dat Selva Negra heet; het zwarte woud. Helaas is een rondgang in een dorpje niet aan de orde. Ik ben een beetje moe...dus blij dat we een shortcut kunnen doen. Gelukkig was deze hike wel voornamelijk naar beneden lopen ( vonden de kuiten de andere dag iets minder). Dan nog een klein stukje met de taxi terug naar de stad en dan lekker hangen in de hangmat in de tuin van Doña Luisa.
Vandaag is het eten ook simpel; de reeds gesneden en bijna klaar pasta maaltijd van gister, hihi.
Op de laatste dag is het afscheid nemen van Frans en Miranda. Wat heeft dat makkelijk gevoegd om zo samen 4 dagen op te trekken: super leuk en fijn. Bedankt voor het superleuke cameratasje, gemaakt van local gewoven stof! Mooi roze dus goed zichtbaar! Het waren mooie dagen.

16 april en ik zit weer in mijn hostel in Granada. Het ging bijna regenen hier.
Morgen vlieg ik naar de Corn Islands voor wat bounty time. Helaas is het weerbericht niet zo gunstig, regen. Hopelijk gaat het meevallen. Ga toch maar heen ..:-).

Xx
S