The end: whales in Puerto Lopez

Op de prachtig zonnige zondag neem ik mijn intrek in een houten cabana voor de laatste 4 nachten en 3 dagen.
Lekker zonnen op het strand en dan dit rustige dorpje doorslenteren dat bestaat uit 2 verharde wegen evenwijdig aan de zee en voor de rest is het 'dirt road'. Het slaapt niet maar is ook weinig 'alive and kicking'.
Wordt je in Monteñita om de 2 mtr aangesproken, hier helemaal niet. Voelt voor nu even heel fijn. Aan de malecon zijn allemaal bamboo hutjes voor de tostadas (tosties), salchipapas (patat met knakworst), jugos en cocteles. De prijzen zijn hetzelfde, het glas de helft kleiner :-(.
Ik boek 2 tours, laat ik de mogelijkheid die er nog is volledig benutten! Koop een prachtige ring die weer past bij de voor mij gemaakte oorbellen, yeah....een setje :-). Eet een lekker kippetje, drink aan het strand een margerita en ga lekker slapen.
Als ik lig, hoor ik van alles ritselen onder de cabin. Mmm?? Toch maar de oordoppen in, tactiek van de struisvogel.
De andere dag meld ik me bij Wiston Curchil, echt waar :-). Daar moet ik wel even een klein uurtje wachten voordat ze alles weer georganiseerd hebben maar dat geeft hen de gelegenheid de hele familie aan me voor te stellen, oma, kleinkinderen, zussen. En de onvermijdelijke vraag hoeveel kinderen ik heb....Onbegrijpelijk voor hen.
De boot is half vol met Europese stelletjes en de zee is rustiger dan eergister. We hebben wat tijd verloren dus zonder op zoek te gaan naar walvissen gaan we in een rechte lijn naar Isla de la Plata, poor man's Galapagos. Een onverwachte stop is bij een bootje levert ons 10 extra vrouwelijke passagiers op, hun motor is kapot gegaan.....
Op het eiland zijn er verschillende routes en het wordt aan de groep overgelaten welke route er gekozen wordt. Lastig want het Duitse stelletje wil wel de 3 uur durende wandeltocht maken en de Fransen en ik niet. De Engelsen ook niet en de andere Nederlanders laten het in het midden. Democratie wint dus we gaan lekker de route van 2 uur doen.
En ja, het lijkt wel op de Galapagos, begroeiing, paadje en ..de blue-footed boobies op het pad die niet uit de weg gaan. Ze blijven leuk.
Na de leuke wandeling gaan we terug in het bootje voor wat snorkeling-activiteiten. Laat ik het ook maar doen, laatste keer tenslotte. Echter, de visibility is bedroevend, vissen ken ik al en ..wat is dat? Allemaal speldenprikjes..over het hele lijf. In het water zijn jelly fish, zo klein dat het op alg lijkt maar ze prikken dus wel. Bleh, ik ga snel terug.
Het weer vandaag is zwaar bewolkt, geen zon gezien. Dit om jullie verwachting dat het hier zonovergoten is te temperen :-).
Dan op de weg terug kunnen we eindelijk weer wat walvissen zien. Ze zijn weinig actief en we zien weinig tail maar ze zijn er!
Met de Nederlanders ga ik een pina colada drinken en een happie eten. Gezellig en weer een van de eerste avonden in lange tijd dat ik alleen maar Nederlands spreek.
Moe en voldaan van de dag ga ik lekker rustig slapen.
De volgende dag, ik krijg er geen genoeg van, ga ik weer op een whale-wathing tour. Dit is wat ik wilde doen in Guerro Negro, maar toen gooide de niet-werkende pinautomaat roet in het eten, dus ja, dit wordt de 3e keer in 4 dagen maar who cares!
Ook vandaag is het een uurtje wachten voordat we kunnen gaan. Menno voegt zich erbij. Marije heeft van de heerlijke italiaan van gister een voedselvergiftiging gekregen en is out.
Menno is wat minder geduldig en wonderlijk genoeg slaat het over naar mij. Ik raak meer geïrriteerd dan anders. Na een tijdje is het voor Menno genoeg en hij besluit toch niet mee te gaan. Het duurt hem allemaal te lang. Ik blijf in mijn geïrriteerde bui en ook bij het ontmoeten van de groep ben ik dat. Dan zitten we op de boot en gaan we vertrekken. Blijkt het een uurtje later dan de afgesproken tijd...het is alsof ik wakker schrik. Een uurtje...dat is zooo normaal hier in Ecuador. Niet anders dan anders, daar hoef ík helemaal niet geïrriteerd over te zijn. En weg is dat vervelende gevoel van geïrriteerd zijn, waar ik meer mezelf dan de anderen mee heb. Zitten, kijken en wachten op wat komen gaat. Nou, deze tocht is GEWELDIG! We vinden ze snel en ze zijn actief. Dat betekent dat ze uit het water komen met meer tail, hoofd en lijf dan dat ik ooit gezien heb. Een walvis rolt zich om aan de oppervlakte. En nog eens,. Op een ander plekje komt er een met zijn halve achterlijf uit het water en speelt met de staart. Op weer een ander plekje komt er een 3/4 uit het water om met een doffe klap op het water terecht te komen en veel water te verzetten. En...mazzelaar dat ik ben, al heb ik deze keer dat zelf gecreëerd, met de laatste walvis zit ik weer aan de voorkant. Vrij zicht! Genieten, open mond en oooohh....wat is dit schitterend. Wat goed dat ik voor de 3e keer ben gegaan.
Oh, en hij komt niet 1x uit het water, wel 6, 7 keer!! En elke keer is het weer eerst turen waar hij zou zijn, om dan weer met open mond en met eeen oooohhhhh naar dit natuur spektakel te kijken. Helaas moeten we ook weer terug, want ook op deze toer moet er gesnorkeld worden......doe nou niet, mensen, er zijn jelly fish maar ze gaan toch en komen onder de beten terug. Ik ga lekker mijn boekje lezen. Beetje..'been there, done that'-gevoel.
Had zooo graag nog langer bij de walvissen willen blijven maar ja..
De paar foto's en videootjes zijn zo ongelofelijk mooi geworden, met dank aan de walvis!!
Terug is het weer hoog tijd om bij mijn favo bamboo hutje een lekkere caipirina te nemen om deze gelukzalige dag te vieren! Echt nog zwaar onder de indruk.
De laatste dag, 26 juni is er een van inpakken, een dag zonder iets, alleen te zorgen dat de tas onder de 23 kilo blijft, dat alles wat eruit kan er uit gaat en dat, toch maar wel, de laatste souveniers gaan passen. Kleding weg te geven, schoenen achter te laten en douchespul op te maken.
Ik geef de kleding aan de mensen van de touragency. Ze zijn zo lief. Als bedankje krijg ik haar oorbellen...ik zeg nog nee maar dat vind geen gehoor. Ontroerend. We nemen foto's die ik beloof op te sturen en met ferme zoenen zeggen we gedag. Morgenochtend komt ze naar de bus want dan geef ik mijn schoenen af....hihi.
Net als gister is het ook vandaag zwaar bewolkt dus geen echte stranddag, nou ja...je kunt het niet allemaal hebben.

Morgen 4 uur met de bus naar Guayaguil, daar is vast wifi op de luchthaven en maak ik mijn laatste blog.

Tot morgen!

Xx Simone