Ho Chi Minh City

Daar ben ik weer; geordend als ik ben een nieuw bericht per stad: Ho Chi Minh City ofwel HCMC.

De LP zegt dat er een bus gaat. dus zoek ik de busstop. Dat valt nog even niet mee dus ik vraag links en rechts waar de busstop is. Nou...alsof er hier in geen jaren een bus is geweest....ik moet toch echt de taxi hebben of de cyclotaxi. Ik ben nu eens echt eigenwijs en moet en zal met de bus. Die vind ik tenslotte ook en het is zo leuk als ik mij het ervan had voorgesteld. ik ben de enige toerist en raak met diverse vietnamezen jongeren in gesprek die hun engels willen oefenen. De rit duur ongeveer een klein uurtje. HCMC is groot, ik geloof wel 10 miljoen inwoners. Het is grootser opgezet dan Hanoi, ruimer, met grotere straten maar er zijn ook beduidend meer scooters dus het oogt net zo druk. Ook hier laat ik me afzetten in het backpackers-gedeelte. door te vragen kom ik in een achter straatje vol hotels. Maar die zijn ook bijna allemaal vol. Dat is me tot nu nog niet gebeurd dat ik deur tot deur moest omdat de hotels vol zijn. Aan het einde van het straatje vind ik gelukkig nog een hotel die een kamer heeft. Zonder ramen maar wel op 3 hoog (dus rustiger) en met airco. Ik ben helemaal tevreden.
Bagage neerzetten en direct op excursiejacht want blijkt het meest efficient te zijn omdat direct te doen. Geeft de meeste vrijheid en overzicht.
Voor de volgende dag boek ik een excursie naar de Chi Cun tunnels maar voor de andere dagen zijn er zoveel mogelijkheden dat ik eerst maar alle info meeneem. Op het terras, met een Saigon biertje erbij, neem ik alle mogelijkheden met mezelf maar eens rustig door. Dan staar je wat naar de overkant en....zie je de ierse meiden van Halong Bay lopen!!! Echt leuk om elkaar weer te zien. Helaas geen liedje deze keer ;-).

De wekker was op deze dag om 5.15 gegaan dus al te laat heb ik het niet kunnen maken, temeer omdat de volgende dag, 19-11 het weer om 07.45 uur melden is. We stappen in de bus en direct weer in slaap........met z'n allen......de gids herkende het al want kennelijk gebeurt het vaker bij meerdere mensen. We rijden weer eerst zo'n 2 uur naar een tempel. Kan het niet uitleggen. Moeten jullie de foto's voor zien. Snoepkleuren pilaren, efteling-achtige tempel, massa toeristen op het balkon, inmens grote ruimte, voor de helft opgevuld met mensen in witte 'gewaden' die op de grond zitten, in keurige rijen, voorgegaan door 'priester' in geel, rood en blauw. Er is muziek en er wordt gezongen...het is intrigerend, onbegrijpelijk, apart en ook wel mooi.
Dan lunch in een onogelijk restaurant waar je zelf nooit binnen zou gaan maar het eten was erg lekker en smaakvol. Dan naar de tunnels. De beroemde Vietnameze tunnels die hen voor de Amerikanen hebben behoed. Dit is als een park opgezet. Ook intrigerend maar dan op een heel andere wijze dan de tempel. Het gaat over mensen, overleven, guerilla's, ontberingen. Er is 100 meter tunnel opengesteld om doorheen te lopen. Alhoewel, lopen....er is een escape na 35 meter. We gaan er een voor een in. Ik ook. Ik voel me net Alice in Wonderland. Bij elke hurk-stap, want het is echt heel klein, voel ik me groter worden. Het is benauwd, warm in de tunnel en het is geen kwestie van gebukt lopen. Het is op je hurken, je ene been voor je andere slepen, al gehurkt zittend. Na 35 meter houd ik het echt voor gezien. En dan te bedenken dat ze hier weken in geleefd moeten hebben. Nu zijn ze wel iets kleiner dan de gemiddelde westersen maar het is echt niet prettig geweest.

Terug in de bus raak ik in gesprek met 2 spanjaarden. We zijn op de weg terug naar HCMC en we gaan samen eten. Mijn spaans is een beetje roestig maar het lukt best om het gezellig met elkaar te hebben. Alhoewel die verleden tijd vervoegingen er niet best uitkwamen. Ze hebben een bar ten noorden van Barcelona. Na het eten wiulde ik toch maar mijn vervolg activiteiten gaan boeken. Tegen de tijd dat ik eruit was, was het 10 uur en kon de reservering niet meer worden verwerkt. In europeese tijd denken is dat misschien logisch maar hier is alles gewoon open en gaat alles gewoon door. Tijdsbesef loopt hier echt heel anders. Morgen maar.
En dat is 20 november. Ik boek mijn Mekong excursie en de bus naar het eiland Pu Quoc. De dag breng ik verder door in de stad om hier 'alle' dingen te zien. Waaronder het war-museum. Dat was heel indrukwekkend en verschrikkelijk. De amerikanen hebben hier echt met grof geweld huisgehouden. De martelingen worden in beeld gebracht. Er staan bommen opgesteld die groter en breder dan een mens zijn. Die vernietende krachten hebben. Die dioxide hebben geloost waardoor er veel mensen deformaties hebben gekregen en daarna kinderen hebben gekregen die door de dioxide gehandicapt ter wereld zijn gekomen; zwaar gehandicapt. De foto's zijn verschrikkelijk.

Verder bezoek ik het independence Hall, het opera gebouw, de kathadraal en de markt. Terug in de toeristenbuurt loop ik dan tenslotte de schilderijen-winkel in. Ik koop een schilderij wat ze speciaal voor mij gaan maken.....zo leuk!

Ik vind HCMC een leuke stad. Mensen spreken meer en beter engels dan in Hanoi. Ze gaan wat meer hun eigen gang ipv gefocused te zijn op het afzetten van toeristen. De touristagencies bieden ook bijna allemaal hetzelfde, tegen dezelfde prijs dus minder gezeur waar je zoveel goedkoper uit bent voor hetzelfde.

Dan ben ik op 21 november naar de Mekong vertrokken. Ik had een agrarisch, plattelandsbeeld van de Mekong. Rijstvelden onderbroken door kanalen, riviertjes maar het is een enorm dicht bevolkt gebied. 20 miljoen mensen wonen hier. Ik ben ook in Can Tho geweest, een stad van 1 miljoen mensen......dus niets platteland. Drukte en stadsbeelden.
We gaan wel het achterland in en dat is wel meer zoals ik had gedacht. We varen vandaag 3 uur over 'Backwater'-achtige kanalen met huisjes langs de kant. (Backwater is een gedeelte in Zuid India, overigens).
We gaan naar de floating market maar dat is een weinig kleurrijk geheel. Wel interessant omdat dat niet voor de toeristen wordt gedaan maar ze echt zelf zo hun boodschappen doen. De karakterisieke Vietnam hoeden geven het wel een eigen aanblik.
Op dit moment zit ik dit te typen in een internet'cafe' met 10.000 muggen, 21 jonge vietnamezen die schietspelletjes op de computer doen, luide vietnameze rockmuziek (niet slecht) in een ongure, ongemakkelijke voelende plaats Raicha Gai. Het vooruit geboekte en betaalde hotel is het slechtste tot nu toe, met gele kringen in het laken. Ik kan geen fatsoenlijk uitziende eettent vinden, zit volgens mij aan de verkeerde kant van het centrum, kortom.....voel me niet echt op mijn gemak. Maar de reden dat ik hier ben is dat ik morgen vroeg (tuurlijk....) met de boot vertrek naar Pu Quoc en dat is Vietnams mooiste eiland. 3 dagen op mijn rug...onee, want je kan er ook snorkelen.
Weer is goed dus ik sla me wel door deze avond heen. Heb crackers, water en mentholsnoepjes...wie doet me wat.

Nou, vind het wel weer even goed zo. Hoop dat jullie het weer leuk vinden.
mochten jullie iets anders willen weten dan hoor ik het wel.

enne Robbert; fijne verjaardag ;-)

xxx
Simone