Nu de Panameese caribe: Bocas del Toro

In Puerto Viejo had het heel hard geregend, het is afgekoeld, heerlijk om bij de soezen maar vandaag kan het niet want om 07.15 uur word ik opgehaald voor mijn transport naar Panama. Beetje relaxter dan met local vervoer, voor $30, wordt je naar de grens CR-Panama gebracht en daar wacht een andere gast met een busje dat je naar de boot in Almirante brengt, daar wacht de boot naar Bocas, isla Colon. Dit weet je allemaal niet hoor, van te voren. Dit is info dat je vind als je ergens bent. Is wel zo makkelijk want dat bespaart een hoop plannen, zorg hebben of iets wel of niet lukt. Je kijkt gewoon ter plekke water is.
In Walaba krijgt lieve Andy een warme knuffel. Fijn mens uit Colorado met een geweldig Amerikaans accent.
Met een ritje langs de bananenplantages van Chiquita en Del Monte wordt de grens makkelijk en probleemloos gepasseerd, over een enorm oude en gammele brug en met de benodigde stempels en zegels. Op het bootje ben ik een beetje met de komende maand bezig, en met thuiskomen, en met wat daarna zal komen. Niet met het hier en nu. Opeens komt er een dolfijn uit het water. Nou! Ik ben direct weer bij de les. Oja....het gebeurt niet straks maar nu, vandaag.
In Bocas is het erg Caribe. Donkere mensen op fietsen die je aanspreken en veel toeristen, veel hotels en restaurants en supermarkten, die dan weer van Chinezen zijn :-). Ik word 'begeleid' door Raoul naar Casa Verde en hij regelt een bed in de dorm. Ik boek een tour voor morgen bij hem en s avonds drinken we het eerste Panameese biertje, genaamd Panama. Gelukkig is het een redelijk beschaafde jongeman en kan ik hem op afstand houden.
Want dat is wel een beetje een dingetje hier op het eiland. Ik ontmoet Eva in de dorm, Paul in de hangmat en Sharon komt erbij. Ze zijn hier al enige tijd en hebben enorme verhalen...
vreselijke verhalen. Over drugs, niet alleen marihuana maar ook cokaine. Over hoe lastig het is van de mannen af te komen na hun aanbod je thuis te brengen. Zo heeft Eva ook echt vreselijke verhalen over die Raoul, een klein drugsdealertje.
Op deze reis kom ik heel veel mensen tegen die roken, drugs gebruiken en daar heel druk mee zijn. Het is ook waarmee je het meest in de problemen komt, het is gewoon een andere wereld. Ook een wereld waarin de toerist altijd in het nadeel is dus je moet gewoon (...gewoon) extra oppassen. Of doen zoals ik...
er helemaal weg van blijven. Ik wil er niets mee te maken hebben en op reis al helemaal niet.
We gaan met zijn vieren uit maar ik heb even genoeg alcohol gehad (als je dan toch je ergens te buiten aan moet gaan :-)) en ga aan het water en eigenlijk nog voor het feest kan beginnen naar het hostel. In de regen....
De volgende dag heb ik de hele dag een toertje. Het regent en we worden nat in het bootje. Temperatuur is prima maar het uitzicht is grijs. Bij de Dolphins Bay varen de (weinige) bootjes elkaar nog behoorlijk in de weg op zoek naar die dolfijn. De we uiteindelijk inderdaad zien, 3 en ze zijn heel speels, ze springen echt uit het water, zo elegant en prachtig. Zo heb ik ze nog niet gezien.
Vervolgens gaan we, weer of geen weer, snorkelen. Een vreemde gewaarwording om de regen op je rug te voelen en de koraal-tuin onder je te zien. De tuin is geel, bruin, paars, violet en deint, net als ik, met de golven mee. De vissen zijn er niet in grote getallen maar wat ik zie is wel aardig...hihi. Ik ben verwend....is wel aardig....:-). Na een lunch worden we afgezet bij een van de mooiste stranden..zegt men, red from beach en zowaar, het zonnetje breekt door. Op het strand is het druk met de macramé-vrouw, de empanadas-moeder en de ik-laat-je-stiekem-de-red-frog-in-bananenblad-zien-jochies. En ik geef ze allemaal aandacht. Ik zwem, zon en ben te laat voor de boot terug. Toch niet helemaal de goede tijd in de gaten gehouden. Een extra $5 voor een ander bootje.
Terug in het hostel verkas ik naar de dorm met airco en ga ik eten bij de Italiaan. Daar raak ik heftig in gesprek met 2 Amerikanen over 'The right to bear Arms'. Wat een moeilijk onderwerp. En als ze dan begint over die bioscoop-shooting, dat als iedereen een wapen had gedragen het niet had gebeurt ga ik het gespreksonderwerp voorzichtig verlaten. Wat een bullshit! Wat een andere mentaliteit. Interessant dat wel.
Ik ga lekker slapen maar wordt wakker van mijn onderbuurman die met een felle zaklamp bezig is de bedden te controleren op bedbugs, die hij vindt dus hij verhuist naar een hangmat buiten. Neuroot. Al voel ik direct de kriebel maar slaap toch weer in.
12 mei en het regent alweer. Wat zal ik doen? Ik besluit na het ontbijt een denk-aan-de-toekomst-dagje van te maken. Goed besteding van een regenachtige dag, dunkt me. Ik haal lekkers bij de super en installeer me onder het afdak, naast Sharon de jonge Israëlische.
Na ongeveer een uur wordt zij uitgenodigd om mee te gaan met een boottochten. De man moet 2 vrouwen wegbrengen en heeft nog meer plek over. Sharon voelt zich er toch niet helemaal lekker bij en vraagt of ze een vriendin mee mag nemen. Dat kan en zo stap ik ook aan boord.
De 2 vrouwen zijn Amerikaans en blijken schatten te zijn. We kletsen gelijk de oren van elkaars hoofd. En Jim blijkt ook helemaal ok. Zo fijn! We gaan naar een eiland omdat Laury, de volunteer nurse, is uitgenodigd bij een inheemse familie om daar een verjaardag te vieren. En dus sta ik na een uur ineens in een inheems dorp, van indegious people, echt zoals ze hier leven. De kinderen rennen ons tegemoet, ze hebben er lol in en zijn zoo lief. Wat een kadootje, ook al gaat het weer regenen. Ze vinden het huis en wij gaan een rondje lopen door dit dorp. Als we ze ophalen moeten we toch ook binnenkomen en de droge rijst met bonen uit beleefdheid eten. De vissekop kan ik gelukkig wel beleefd afslaan. Er zijn 5 prachtige kinderen, die het nog leuk vinden om op de foto te gaan, yeah!! Dan gaan we de twee Amerikaansen afzetten op een ander eiland waar zij zullen verblijven en gaan wij terug naar Isla Colon. In de zeikregen, die echt hard om je oren slaat. Doorweekt komen we na ruim een uur aan, maar wat een verrassende middag was dit!
Ik heb nieuwe dorm-genoten en het blijken de relaxte australische jongens uit Puerto Viejo te zijn. Ook zij vonden de jongen neurotisch doen over de bedbugs. Maar die nacht voel ik gewoon dat ik in mijn bed wordt opgegeten. Niet te houden. Ik ga naar een ander bed en kom de nacht nog redelijk door. De ochtend laat ik aan hun de 'bites' zien. We kunnen er niet omheen.....er zijn bedbugs en niet zo weinig ook. Ook aan de receptie kunnen ze er niet omheen en hoef ik niet voor deze nacht te betalen. Man, wat een jeuk!
Gelukkig vertrek ik vandaag en dat raad ik de jongens ook aan.

Gauw, weg hier. Uit de regen en weg van de bedbugs.
Eens kijken hoe het in de heuvels van Boquete zal zijn.

Lieve groet en jullie ook sterkte met de regen,
S