Tad Fane

daar ben ik weer.
Op naar Tad Fane dus. Ik heb gisteren geprobeerd een tuktuk te regelen maar ze hadden echt belachelijke prijzen. 50.000 kip wat 10.000 kip zou moeten kosten..(kip is de valuta hier in Laos, voor alle duidelijkheid). In mijnn guesthouse uiteindelijk de tuktuk voor 15.000 kunnen regelen. Hij brengt me naar het busstation en daar is mijn local bus..een verlengde tuktuk met 14 vrouwen erin. Dit busje lijkt vol maar nee, iedereen schuift wat in en ik kan er prima bij. Ze hebben hun koopwaar in het midden en zitten op 2 bankjes aan de zijkant met hun gezichten naar elkaar. Ze hebben van die puntige Vietnameze hoeden en vullen die met kleine appeltjes uit plastic zakken. Dan gaan ze kleine zakjes vullen met 6 appeltjes en een klein zakje chilli. Totdat hun hoed leeg is en de lege plastic zak gevuld is met allemaal kleine plastic zakjes. Dan beginnen ze met hetzelfde proces voor de tomaatjes. Ik zat te wachten totdat ze aan de kikkers zouden beginnen, want er waren ook plastic zakken met kleine kikkers. Levende want af en toe sprong er 1 zijn vrijheid tegemoet....helaas werd hij altijd weer gevangen. Dit was een geweldige anderhalf uur. Ik heb mijn ogen uit gekeken. Hoef niet alles zo te reizen want heel comfortable zit je niet maar dit is wel een noodzakelijk onderdeel van de reis, zo af en toe met een locale bus. Er komen vrouwen bij en gaan vrouwen af, kinderen worden bij anderen op schoot gezet, en alle handelswaar vindt weer een plek. Bijna jammer dat ik er uit moet. Tat Fane bereikt. Echter, het is een grof kiezelpad in de middle-of-knowher. Ik sjouw me een breuk aan mijn tas op wieltjes die op die grove kiezels niet meer zo goed werken. Ik sleep hem als het ware voort. Mijn rug werkt niet mee. Voor het eerst eigenlijk dat ik hem zo voel. Ook hier is het bloedheet dus zet ik hem toch maar tegen een boompje en ga eerst maar zelf lopen....we zien wel of hij er nog staat...(tuurlijk wel, je moet vertrouwen hebben). Was toch de andere kant op dus blij dat ik met tas de goede richting op kon. Tat Fane heb ik in Nederland al op internet gezien. Hoge verwachtingen. Mmm, valt een beetje tegen. Eerst maar slapen want met mijn vorige nacht......ik was er supervroeg dus na 3 uur slaap in SUPERGOED bed was het nog pas 12.30 uur. Ik ben moe merk ik. Dit is het einde van de wereld, geen faciliteiten. Niets. Alleen die waterval.
Ik eet wat, pak wat uit, loop wat, weet je, allemaal van die tut-dingen. En blijf vandaag moe. Mijn buren zijn een australische ouder stel tegen met 19-jarige dochter. We kletsen en dan eten we samen op kerstavond. Geen apart menu of zo, kleine plastice kerstboom. mmmmm, we weten het niet of dit het nou is. De dochter wil bellen en dat kan niet. Internetfaciliteiten zijn er niet dus geen kans Boris te kunnen bellen op 1e kerstdag, zijn verjaardag. Mmmmm, niet goed. We vinden ze ook niet zo aardig hier. Omdat ik nog steeds moe ben ga ik optimaal gebruik maken van mijn heeerlijke bed. Om 21.00 uur lig ik erin en om 21.15 gaat het licht uit en ik denk dat ik 21.17 uur sliep. Heerlijke nacht gehad en de volgende morgen eens uitgeslapen...tot 09.30 uur. Dat is in weken niet meer voorgekomen.
De buren zijn ook op. Er is geen warm water.....want het gas is op ....... gelukkig kunnen ze het wel, vrij snel zelfs, verhelpen.

Ik ben niet rustiger wakker geworden en besluit hier te vertrekken. Voor 3 dagen gereserveerd maar heb gewoon de rust niet. Bovendien is het superduur (in relatieve zin, ik weet het, niets te vergelijken met Nederland). De buren vertrekken ook. Ik wil naar Tad Lo, een andere plaatsen op het Bolaven Plateau maar neem de bus de verkeerde richting op. Ik moet weer terug vanuit de plaats Paksong. En dat is hier ook anders, Paksong staat bekend om de koffie. Maar je kunt met geen mogelijkheid die koffieplantages bereiken dus ik ben in deze kleine plaats. Heb de tijd om, eventueel, de koffieplantage te bezoeken maar geen enkele manier om er te komen.... Ik ga terug naar Pakse...ik ga naar het noorden. De nachtbus naar Vientiane. Ik ga het hier helemaal overslaan.

Jammer maar helaas. Moet er weer inkomen hoe het werkt in dit land want dat is toch anders dan alle vorige. En jullie merken al dat dat niet zo 1-2-3 gebeurt is.

Volgend bericht uit Vientiane.
Marc en Brigitte staan te wachten voor hun laatste avondmaal in Laos. Hun vakantie zit erop.

Tot gauw voor het vervolg!!!

Simone