Filipijnen! We zijn er!!

Aankomst in de hoofdstad Manila.
Het is hier warm en het ruikt ook gelijk heel anders dan Taiwan.
Direct aanspraak op de luchthaven, ook zo anders. In de rij voor de taxi op zoek tussen de vele westerlingen naar diegene die ook naar de wijk Ermita gaan, taxi delen is wel zo goedkoop. Het wordt nog goedkoper als de Australische mevrouw moeite heeft met het uitrekenen hoeveel 200 : 3 is en manlief er niet op wil wachten...dank u meneer!
Geld pinnen kostte wél wat meer moeite :-).

Hostel is ok, in een druk straatje dat overdag best gezellig uitziet. Veel restaurants, koreaans, chinees, filipinos style en ook zo'n straat market plekje met kleine tafeltjes en stoeltjes.
Lopend door de buurt kom ik bij een groot winkelcentrum. gróoót winkelcentrum, met een H&M, een M&S, elk groot internationaal merk zit er wel. Reuze honger en kies voor een perzisch shiss kebab én de eerste mango smoothie. Wat een verwennerij!
Terug lopend, in het donker, zie ik dat mijn straatje ook vol zit met karaoke bars....met dames die iets meer doen dan zingen, denk ik zo, aan de hoogte van de hakken én de krapte van het rokje te zien. Maar ze groeten vriendelijk en niemand is vervelend. Als ik nog wat verder doorloop kom ik bij een pleintje waar mijn lege plastic drinkbeker bijna uit mijn handen wordt gerukt door jongetjes met uitgestoken handen. Er liggen jonge moeders met kleine kinderen aan de rand van het pleintje te slapen op karton en er hangen vuile kindjes en vrouwen rond. Wat een wereld van verschil in 1 straat.

Moe van het vroege vertrek. Misschien ook wel de (overheerlijke!) witte wijn in het vliegtuig midden op de dag, gaat hier om 21.00 het licht uit.
Lekker lazy ochtend en vanuit het bed kletsend met een aardige Française.
Daarna naar Intermuros. De enige echte bezienswaardigheid.
Ik passeer het Rizal park dat afgesloten is omdat de ambassadeur van Argentine een krans komt leggen. Toevallig dat het Argentinië is? Een week voordat de Paus komt.
Ja, want ik val met mijn neus in de boter, tenminste het is maar hoe je het bekijkt.
Op 18 januari is hier, in Manila op het Rizal park een kerkdienst van de enige echte Paus Fransicus. Kleine groep aanwezigen...uh, geschat wordt op meer dat 5 miljoen mensen!! Niet iets, hoe uniek ook, om zo nodig bij te willen zijn.

In Intramuros laat ik me verleiden tot het nemen van een fietsriksja. Ik zit lui vanuit zo'n karretje alles te aanschouwen en hij trapt zich een versuffing. Hij is aardig en verteld wel het eea. Kom idd op plaatsen die ik, denk ik, anders niet gezien zou hebben. Als ik hem een fooi wil geven wijst hij op het kaartje en blijkt dat ik het niet helemaal goed gelezen heb....of ik nog wat wil bijbetalen........ Dacht ik eens gul te zijn...:-).
Ik sleep mezelf door 2 musea, heb hoofdpijn en moet even wennen aan de overgang van temperatuur en land.
S'Avonds ga ik eten met de Française en heb het goed.

Mijn laatste dag in Manila gebruik ik goed, al zeg ik het zelf.
Heb inmiddels LP een zo'n beetje van voor naar achter doorgespit en combinaties gemaakt van handige eilanden, vervoersmogelijkheden en zo. Ook veel info al gekregen van de westerlingen die je hier overal ontmoet en mee kletst. Dus ik ga eerst naar het Noorden van Luzon. Het grootste eiland, waar ook Manila op ligt. De mogelijkheid om online buskaartjes te kopen ligt eruit dus ik besteed de ochtend om die te halen op het busstation zelf. Voordeel is dat ik dan al een beetje weet hoe eea eruitziet en hoe het gaat in de Filipijnnen. Local vervoer in de stad is een jeepney.
Verlengde vierkanten, hummerachtige, vehickels die als bus dienen. Iedereen stapt achterin. Zegt waar hij naar toe wil en via de andere passagiers gaat het geld naar de voorbank, het wisselgeld komt via dezelfde weg terug. Methode niet onbekend, manier van vervoer ook niet, wel de vorm van de auto. Ze rijden niet als dolle het licht uit elkaar ogen, al zijn er wel veul, heul veul van die dingen op straat. Die overigens nog niet co2 vrij zijn dus ze zetten hele straten, wat zeg ik, de stad blauw van de uitlaatgassen.
Met het allemaal uitvogelen hoe en wat, de ritjes zelf ben ik wel even zoet geweest. Geen verloren tijd, zeker niet. Dit vind ik nou juist zo'n mooi onderdeel van de trip. Kaartjes easy peasy gekocht en dan weer terug.
De middag was me and my body time: kappertje (ultra kort én toch bleek hij het kunnen verkloten :-(), massage, facial en toen met de Française een yoga lesje gevolgd. Allemaal heel fijn!

Met een medereiziger vertrek ik morgen naar Baguio, op naar de bergen en rijstvelden!

Mijn laatste blog over Taiwan komt later wel een keer....

Veel liefs en hou je goed vast met die harde wind!
Simone