Vigan, dan toh maar...

Vigan, dan, toch ook,

Hadden we een kans op een lift naar Vigan blijkt dat die Filipinos Padhudpud erg leuk vinden en nog een dag in de regen willen blijven. Jammer. Wij gaan écht.
Als je dan eenmaal aan de weg staat komen de bussen erg frequent, gelukkig maar want ook deze ochtend begint het weer eens te regenen. Enkeltje Vigan, please! Get us out of here! 3 uur later stappen we de bus uit, regelrecht het zonnetje in. Zó fijn!
Het fijne van samen reizen is dat je niet alles in je eentje hoeft te doen. Na een fijne lunch gaan Emma en ik op slaapplaats jacht terwijl Claire bij de tassen blijft. Ideaal. Te meer omdat het allemaal of vol, of te duur of wel heel erg basic is. We moeten echt wel een kleine 3 kwartier zoeken maar dan hebben we, meer geluk dan wijsheid, een prima kamer in een prima hotel. Nog zo'n voordeel, je krijgt gewoon een betere prijs én betere kamer met 2 of meer dan in je eentje. Dorms kennen ze nog niet overal (hoe anders is dat in Centraal Amerika).

We gaan maar eens de middag beginnen met een massage, hoe heerlijk was deze! Nog een beetje in trance gaan we het super leuk uitziend stadje bekijken. Het heeft redelijk veel oude gebouwen in het centrum. Heritage, zeggen ze. Paard en wagen over de kasseien. En dát is niet alleen voor de toeristen maar je ziet ook locals daar gebruik van maken. Kijk, dat is nou leuker dan alleen iets 'in stand houden' voor de toeristen. Er is een straatje zonder autos en die is vol kleine winkeltjes met gewoven theedoeken, bedspreien, handdoeken. Of de kokosnoottasjes, of de antiques. Er is weinig diversiteit in deze winkeltjes. Verder in de stad zie je ze overigens totaal niet..:-).
De gebouwen zijn fantastisch. Vervallen, stuk, gescheurd pleisterwerk op een prachtige manier. Niet stijf gestuct of volledig gerestaureerd. Dat zijn alleen de 4/5 sterren hotels.
Geeft echt een mooi, spaans aandoend gezicht.

We cruisen weer via de toeristische straatjes op zoek naar avondeten. We kletsen, leggen een kaartje, leren elkaar de spelletjes en eten verrukkelijk. De meiden zijn geweldig! Ze bestellen allerhande gerechtjes, een tafel vol en smullen van alles. Amázing, wonderfull...oh..Emma taste this, oh my god so delicious...hilarisch.
Toet zijn lekkere cocktails. Ik ben erg moe en ga lekker vroeg slapen, de meiden zetten het stappen én het drinken voort, hihi.

Andere dag lekker alleen op stap. Wat kleine musea, minder toeristische straatjes. Wát zijn de mensen ook hier vriendelijk. Veel oogcontact en dan altijd een glimlach, of een knikje. Man of vrouw maakt niet uit.
Eet empanadas op het plein, voor je ogen gemaakt door vaardige vrouwen, op hun hurken, in onooglijke stalletjes waar het een drukte van belang is. Veel locals en de odd toerist. Moet ook de McFloat bij McDonalds proberen. Gifgroen. Sprite met kleurstof en een swirl softijs erboven op. Je tanden vallen eruit, zo zoet. Hoe eet of drink je nou het softijs?? Zo leer je elke dag weer bij..:-).

Bij de kerk is het heel druk. Er is een kinderdienst aan de gang. Ze zijn erg katholiek hier en zoals dat gaat in de katholieke kerk, mensen komen en gaan tijdens de dienst. Als ze gaan zingen klinken al die kinderstemmetjes prachtig in de grote hoge ruimte. Ben er echt even bij gaan zitten. Kadootje!

S'avonds weer met elkaar eten, weer een topkeuze (cafe Leona) en met dezelfde kreten, hihi. Nou waren die gevulde tomaatjes idd errug lekker. Ze krijgen ook nu niet eens alles op. Beetje sjansen met de obers, Margerita-tje erbij, kortom gezelligheid.
Laat op de avond eindelijk weer eens facetimen met zus en de kids zijn net op tijd binnen om ze nog even te zien. Irritant dat tijdverschil. Ned is 16.00 uur en bij mij 24.00 hr. Deze keer zagen ze mij niet, maar ik hun wel. Voor hun lijkt het alsof ze in de spiegel kijken, ze trekken rare gezichten :-). Ik zie jullie wel hoor, zeg ik nog maar dat concept is nog best lastig voor ze. Enfin, héérlijk contact! Lekker om mee in te slapen.

Reizen in de Filipijnen is best lastig. Het is een groot en wijd verspreid land. Het vraagt om keuzes maken. Palawan staat echt wel op de wenslijst maar de weersverwachting is nog steeds matig tot slecht. Boracay wil ik niet naar toe. Te toeristisch en ik denk dat er vergelijkbare plekken zijn. Met de meiden maken we, voor onszelf, toch een soort van vervolgplan. Wijs en logistiek goed kiezen is het devies want anders ben je veel tijd en geld kwijt voor vluchten en zo.
Ah, ah, ga je mee naar Boracay??? Ah.......
Na goed internet research voor alternatieven besluit ik dan toch maar mee te gaan. En ja, dat klinkt net zo overtuigend als dat ik het toen voelde.
Mijn punt is dat ik in Cebu wil eindigen, vandaaruit kan ik nl direct naar andere bestemmingen, zonder terug te hoeven naar Manila. Lijkt me heel praktisch, logistiek gezien. De ervaring gaat me leren dat die laatste opmerking verre van waar zal blijken te zijn............

Gevolg van de keuze is dat ik niet nog een dag alleen in Vigan blijf maar met de meiden mee de nachtbus in ga......
Zal het kort houden maar was ook weer een wijze les. Claire pakte de leidersrol en ik ging daarin mee. Zijn jong maar ook reizigers dus toe maar. Er waren wel wat 'rare' dingen maar ik liet het aan de meiden. Wilde ook niet de mama uithangen of zo.
Puntje bij paaltje...die kaartjes met nummers waren geen tickets maar wachtrij nrs. En met nr 18, 19 en 20 kwam je niet in de bus naar Pasay. Die was nl vol. De volgende gaat 2 uur later. Kaartjes voor de bus naar nabijgelegen Cubao kon wel maar dan moest je in de rij, een lange rij.
Goed, we hadden nog wel tijd maar geen 2 uur. Tijd voor de actie. Nee, ik ga niet in de rij, nee, ik wil de kaartjes nú want ik wil met déze bus naar Cubao mee.
Jullie hebben ons hier anderhalf uur zien wachten op de bus naar Pasay. De meiden hebben wel 10 x gevraagd hoe of wat. Dan kun je ons nu niet nog een bus laten wachten......Dát vond de terminal man en de ticketverkoper uiteindelijk dan toch ook wel dus kregen we de kaartjes zonder in de rij te gaan en konden alsnog op tijd vertrekken.
Ik ga in het vervolg iets meer navragen dan het helemaal uit handen geven.
Nachtbus was een crime, zoals altijd maar we waren op tijd in Manila. Taxi naar terminal en hup....vliegtuig in.

Boraycay, be aware, here we come!!!