The big city: Panama City, a blast!

Een directe bus van Chitre naar Panama maakt deze busrit heel makkelijk. Eindpunt is de enorme busterminal in P-C. Vandaar met de stadsbus naar de wijk Casco Viejo. Alleen ben ik er dan nog niet. Moest een grote straat inlopen en aan het eind naar links.....die straat is me te lang en te druk dus toch maar een taxi...voor de laatste 3 min bleek...ach..als je alles van te voren weet.
Luna's Castle heet het hostel en het geeft me direct een lekker gevoel. Het is een oud, groot, prachtig gebouw, met grote ruimtes gevuld met artistieke schilderijen, mooie houten trappen en vloeren. Mijn bed is het bovenste bed van een stapelbed in een ruime dorm met hoge plafonds, 2 hoge deuren die uitzicht geven op de werkelijk fantástische skyline.
Het is benauwd in P-C, met een grijze lucht. De dreiging van regen geeft de skyline wel een extra mooie omlijsting.
Dan maar even de omgeving verkennen. Die lange straat is de avenida central, een winkelstraat die erg lijkt op die in Chitre; goedkope winkels met veel plastic producten en 'todo un dollar' (alles een $). De huizen eromheen zijn ook niet meer wat ze ooit waren, inclusief de mensen. Allemaal een beetje vervallen en uitgewoond, letterlijk. mmm....waar ben ik in terecht gekomen? Ik eet ergens een hapje en ga terug naar hostel. Z'n grote stad is zo aan het begin altijd een beetje te groot en te onbekend. Wat te doen? Ik spreek een jongeman aan als we op de bank hangen. Matt, uit Engeland en ja, hij heeft nog wel energie om ergens een biertje te gaan halen. We horen een stevige rockband spelen en gaan eens kijken. Cedros, een klein tentje, veel locals en het is onze muziek. Yep, doe maar 2 Balboa.
Terug in de dorm is het genieten van een lichtjes aan de overkant. Lekker slapen en vroeg wakker van het zonnetje om te merken dat mijn nederlandse benedenbuuf tegen 7 uur 'thuis' komt. hihi.
De andere dag ga ik op jacht naar een goed fototoestel met heel veel zoom. Ik heb lang op de mogelijkheid moeten wachten maar nu kan ik naar Albrook, de grootste mall van Centraal Amerika. Ik moet wel wat winkels af maar dan koop ik mijn Canon met...tada....30x zoom. Heerlijk. En nog een fijne, lage prijs ook. Op een van de enorme foodcourts eet ik een werkelijk heerlijke salade, aan een vreselijk formica tafeltje in een vreselijke omgeving....Ik struin nog wat zaken af, van Victoria Secrets, Valentino tot de meer normale winkels als Zara en Conways, maar winkelen is ver van me af komen te staan. ik vind het niet (meer) leuk, heb nog steeds geen plek in de koffer maar ik heb ook helemaal niets nodig. Alles wat ik nodig heb zit al in de tas. Oja, en wat ik wel nodig heb, een beschermtasje, is helemaal nergens te koop, nou ja.....
Blij met de camera ga ik hem in Casco Viejo uitproberen. Heerlijk om weer wat meer ongezien de gezichtjes van kinderen te kunnen pakken, de man aan het eind van de straat en de verkopende vrouwen in hun mooie rokken en de dansende meisjes met kralen in het haar..héhé. Ik heb het erg gemist, blijkbaar.
Na een rondje Casco Viejo ga ik naar het hostel , wat hangen op de sofa met iPad en een biertje. Rond etenstijd tref ik Matt weer en besluiten we maar ergens een happie te gaan eten...waar? Gewoon bij Cedros, daar is tenminste goede muziek. :-).
En weer niet gelijk slapen...eerst weer even genieten van het uitzicht, vanuit het bed, onder de broodnodige ventilator.

20 mei..enorm vroeg op want ik ga naar San Blas, een eilandengroep voor de kust wat autonoom gebied van de Kuna indianen is. Zij regeren daar en hebben eigen grens, vervoer, toerbureaus, wetten en manier van leven.
Via een zeer ongecontroleerd, chaotisch boekingsproces kies je een eiland........zonder dat je nu echt goed weet waar je terecht komt. Ik had even geen zin in alleen maar party. Had een voorstelling van een paradijs gemaakt en kies 'dus' voor de rust en authenticiteit van Chichime.
We moeten met 7 man in de jeep, 3 helemaal achterin, 3 op de bank in het midden en dan is er altijd 1 die zich op de voorstoel wringt...yep...me!!
Wat een goede actie want de anderen zitten opgevouwen. We moeten nog wel een paar uurtjes die iedereen slapend doorbrengt, behalve...me!! Ik zit te genieten van deze 8-baanrit over 2-baans weg, door de ochtend mist, met wisselend uitzichten, rijdend door het groen. De auto werkt zich kreunend over alle heuvels, iedereen slaapt, reggeaton uit de speakers, het is koud in de auto en dan, bovenop een heuvel zien we (uh..ik en de chauffeur) de zee. Bij een rivier worden we opgewacht en in de verschillende bootjes naar de verschillende eilanden gebracht. We varen in grijs weer over de zee en zien tientallen eilandjes, die allemaal hetzelfde ogen. Palmbomen, randje strand en een wisselend aantal strooien hutjes.
Op Chichime staan 2 toeristen hutjes en is er een ontvangst van een eenzame duitse toeriste. We delen de dorm...uh..een rond bamboe hutje waar je zo door de bamboo staken kijkt, met een strooien dak en de vloer van zand, gelardeerd met de, door krabben gegraven, gaten...mmmmm.
En ik kan nog kiezen dus ga het niet nog avontuurlijker te maken dan het al is......geen hangmat maar een gewoon bed.
Ik loop het piepkleine eiland wat rond, er wonen nog meer mensen in ongeveer 7 hutjes, verspreid over het eiland. Het is wel de caribe ten top. Turkooise zee, kokosnoten, de palmbomen half over het water en het redelijke witte, fijne zand.
De bel: lunch......oehh, heel benieuwd. Er is rijst, koolsalade en een vis..die geef ik gelijk terug met de beleefde edoch dringend verzoek de kop er voor me af te halen.....daarna smaakt hij prima :-). Het proeft ook dat het allemaal vers gemaakt is.
Laten we deze eerste dag maar gelijk actief maken op een snorkeling tour. Die kost $ 30, ongeacht het aantal mensen, hihi, ik krijg ze alledrie mee. Top.
We gaan snorkelen bij een metalen scheepswrak. En ik kan alles zien omdat het zo aan de oppervlakte ligt en inmiddels het bleke zonnetje is gaan schijnen, wat een feest. Ik zie oude bekenden voorbij komen en ook een hoop nieuw leven. Soort anemoonkegeltjes in vele kleuren, die in en uit elkaar 'vouwen' bij onverwachte golfjes, die ik vervolgens ook creëer om die beweging goed te kunnen zien. Boeiend.
Daarna gaan we een 'useless' eiland. Een eiland met 1 palmboom...kun je niet eens een hangmat ophangen. Wij gebruiken het om jump-foto's te maken!
Terug op het eiland is het relaxen en dan het avondeten: vis, rijst, erwtjes en koolsalade. Toch niet slecht hoor. Rita, de eenzame duitse verteld, hilarisch leuk, over de nacht ervoor. De uren met donder, bliksem, regen. Alsof de wereld verging. Ze is echt bang geweest, in haar eentje in de dorm van zoveel tropisch natuurgeweld. Daarom was ze zo blij ons te zien. Wij denken nu alleen maar oh, nou dat willen we ook wel zien...nee,nee, zegt ze stellig, dat wil je echt niet. De weergoden zijn mild gestemd die avond en geven alleen een lichtshow aan de horizon weg....beetje jammer denken we toch nog....
De andere dag komen en gaan de toeristen, het ierse stel wordt verruild voor een toffe gast uit Alaska, Mike en een verwend prinsesje uit Zwitserland.
Na de lekkere lunch van....jawel...vis, koolsalade en bonen, gaan ik met Rita en Mike weer op tour. Naar het hoofdeiland van de Kuna's. Het weer is veranderd, het is erg grijs en een dreiging van nog donkerdere regenwolken hangt voordurend boven ons. De panga klapt op het water en we maken onverwachte bewegingen wat leidt tot ongecontroleerde kreten...sorry.:-).
Kuna's houden er niet van om gefotografeerd te worden en misschien zijn daarom de kinderen nog zo speels en open naar ons. We worden door de, prachtig geklede, vrouwen belaagd met hun traditionele mola's. Geen verkeer, hutjes dicht op elkaar met een platgetrapt zandpad ertussen. We krijgen een kijkje in de congres-hut, hier worden de wetten gemaakt en komen de 'elderly' bij elkaar om de 8 regionen van de Kuna's op goede wijze te leiden en onderlinge geschillen te beslechten.
Dan gaan we naar het museum en daar is veel te zien, wordt er veel uitgelegd en beleven we bijzondere momenten met kleine kindjes, hondes en oude vrouwen. Hier kopen we prachtige souvenirs, al waren ze wel echt de duurste van mijn hele reis. Maar ja, het was ook wel bijzonder. En als je iets koopt mag je wel foto's maken, hoe fijn.
Op het eiland is het tijd om rustig het hele (!) rondje te lopen om daarna te beginnen met het borreluur en dan is het tijd voor diner....lobster! Wat een prachtig gerecht heeft Argelio gemaakt. We hebben zo'n mazzel met hem, hij is nl ook een sous-chef in Panama-C in het winter half jaar. En het is mijn eerste keer dat ik het ga eten. Nou, dat is best lekker en je zit er niet gauw vol van :-).
Die avond drinken we, al kletsend wat halve liters rum met cola weg en gaan de anderen één voor één naar bed. Ik ben er vandaag een beetje huiverig voor. Gister was het niet aangenaam. Klam matras, klamme lakens, die krabben die zich onder het bed bevinden en uit hun holletjes komen en de kriebel van die verdomde zandvliegen...dat is nog het ergste. Nou, ik smeer me helemaal in, drapeer de lakens strategisch en de rum helpt mee.
Maar het is genoeg geweest, ik ga er maar weer eens vandoor. Ik heb een goed beeld gekregen van de San Blas eilanden en langer blijven voegt daar weinig meer aan toe dan alleen nog meer zandvliegbeten....ze hebben gewonnen.
Ik neem afscheid van het laatste caribische eiland van mijn reis, hierna geen Caribe meer. Ik neem afscheid van Rita en Mike maar gelukkig, die ga ik weer zien in P-
De rit terug is eenzelfde mooie beleving als heen, maar nu zonder regen. Alle andere ingrediënten zijn precies hetzelfde, inclusief het plekje op de voorstoel!!!
Door wat toevalligheden krijg ik godzijdank weer een bed op dorm 10, zo fijn, gezellig nu naast Sophie. Het is ook heerlijk Kevin weer te zien, ik voel me thuis in Luna's Castle. Matt is er niet, die zit nu op een ander eiland op de San Blas. Ik ga alleen de wijk Casco Viejo weer in, tracteer mezelf op een mooi glas witte wijn ($7!) op een prachtig plein. En weet je, ik doe er nog een....vind mezelf nl best zielig met zoveel zandvlieg-beten.
Afzakker bij, ook vertrouwd, Cedros om weer nieuwe mensen tegen te komen.
Op 23 mei hangen Sophie en ik een beetje sloom rond aan de lange tafel. Eindelijk hebben we bedacht dat we naar the Summit gaan, een opvang/dierentuin. In de benen, bus naar Albrook, daar lunchen en dan verder. Na een uurtje zijn we er. Qua dierentuin vind ik het tegenvallen maar als park is het wel aardig. Ik ben zo druk met mijn nieuwe camera in de weer dat ik ook hele delen heb gemist :-). Poema's, poema's? waren er ook poema's dan?
Terug laat de bus het een beetje afweten. Tja, zullen we dan eens proberen te liften? Een jong, slank engels meisje is erbij gekomen en die gaat eerst langs de weg staan. Iedereen rijdt door. We hebben er lol om. Mm, zal ik eens gaan staan? En verdomd, zo hilarisch, na 2 auto's stopt de eerste. Die gaat niet naar P-C. Maar prompt stopt de auto daarna ook en ja hoor, die kan ons wel een slinger in de goede richting geven....Hé, wat een aparte manier om mijn kwaliteiten te ontdekken.
De man is een militair en werkt bij de controle van het Panamakanaal. Hij vindt het erg onverstandig dat 3 europeese dames aan het liften zijn...ach, we zullen er geen gewoonte van maken. Hij is super vriendelijk en besluit nog aardiger te zijn door helemaal om te rijden naar Albrook zodat we heel simpel verder kunnen. Ja hoor, we gaan facebooken.....
Na het eten van (echt overheerlijke) cheviche op de fishmarket terug naar het hostel waar Matt ook weer terug is. Op naar happy hour in de bar beneden met Balboa biertjes voor 0,50$. Proost! Dan door naar Moijito sin Mojito, want Cedros is dicht. Hé, wat fijn om in deze routine te zitten.
Matt en ik gaan de andere dag naar het Panama kanaal. Nou, het is best aardig. Matt heeft bij Canalworks in GB gewerkt en is onder de indruk, 3 jonge Amerikanen zijn onder de indruk want, zo leer ik, er zijn geen sluizen in USA. Ik? Ik kom uit IJmuiden. Ok, daar hebben we er geen 3 achter elkaar maar ik vind het wel erg van hetzelfde. Het voelt alsof ik weer op de IJmuiderstraatweg sta. Het museum met de geschiedenis is wel erg leuk en ze bouwen op dit moment een nieuw Panamakanaal, echt state-of-the-art.
Weer gezellig met 5 man terug in de taxi want voor die ene $ ga je niet met de bus, natuurlijk.
Die avond gaan we koken. Mike is ook weer terug van de San Blas en schuift aan zodat het gezelschap uit 7 mannen en mij bestaat...:-). Een van de jonge amerikanen is kok dus met de garnalen stir fry zit het wel goed. We dekken de grote tafel en wat een huiselijke gezelligheid. Echt genieten van deze mensen en het moment.
Lekker de routine volgend ga ik met Matt en Mike naar Cedros, alwaar ik de mannen van eergister weer tegenkom. Weer gezellig, weer lekker veel bekenden en weer genieten. Kon dit maar duren.
De volgende ochtend ga ik met Mike en Rita, jaja, ook weer terug, naar het NP Metropolitan. Een enorm NP midden in deze wereldstad. Het gezelschap is het leukste, verder zien we niet veel en is het nu niet heel bijzonder.
Na een uitstekende lunch in het cafe coca-cola (het enigste cafe in de hele wereld dat die naam van coca-cola mag voeren) heeft Rita iets anders te doen in de middag. Mike heeft ons gister lekker gemaakt voor hottub en zwembad in het Hard Rock Hotel. Nou, dat gaan we zien. En inderdaad, het is super luxe en kost alleen de prijs van de margerita, die we drinken terwijl we heerlijk in een hottub zitten. Matt en Mike wagen zich nog in het ijskoude zwembad, ik houd het bij de bubbels. Het uitzicht is fenomenaal en helemaal als na zonsondergang er een ware maansopgang te zien is. We voelen ons geluksvolgels.
Het is pas 2100 uur dus hoog tijd voor een burger bij Mojito sin Mojito en de laatste afzakker bij Cedros want Matt reist morgen door. Dag bijzondere jongen.

Omdat ik al 2 nachten nauwelijks geslapen heb ga ik niet mee de volgende dag met Mike en Rita. Ik moet pakken voor mijn volgende bestemming van mijn reis. Morgen vliegen naar Quito, Ecuador.
Ik zie vandaag nog de expositie van Botero, lunch met Sophie bij cafe Coca Cola, eet nog cheviche op fishmarket, pak de tas, werk blog en fb bij.
Dan, eindelijk zijn ze terug van hun dagtocht. Ze zijn wel moe maar hebben toch nog een beetje energie voor het aller-, allerlaatste Balboa biertje bij Cedros.
Ik vind ze lief. Dag bijzondere man en dag bijzonder meisje!

27 mei: een dag van meer afscheid. Van Luna's Castle en dus van Rebecca en Kevin, dag bijzonder mens. Van de stad (Panama-C was a blast!!) , van alle belevenissen, van de kroeg en.......van Centraal Amerika.

South America, here i come! Op naar de Galapgos!

Veel liefs,
Simone