Baguio, een tussenstop op weg naar de rijstvelde

Onderweg zoals ik het ken én heerlijk vind. Gewoon 6 uur in een bus, dat toch 8 uur wordt. Met te koude airco, films die toch wel leuk zijn, van die vage tussenstops met hé, keurige toiletten. Beetje lezen, beetje muziek: kortom gelegitimeerd duf zitten wezen....:-).
Het hostel is een beetje buiten het centrum but hey..de taxi is €1,25. Klein nonnenhokje, zo voelt het. Kruis aan de muur, bed en tafel. Maar ach, meer heb je niet nodig. En dat voor 350 p, een kleine € 5,50. Wie zeurt er dan nog...
Baguino is een studentenstad met heul, heul veul jeepneys! Dus staan ook hier de straten blauw. Ik koop toch echt zo'n mondkapje, het is zo onprettig.
Er is vrij weinig te zien, het is koud dus gauw iets te eten zoeken. De LP geeft tips. Ik kies toch nog verkeerd en wordt uitgerookt door de specialiteit van het huis, een sissler...sissen doet het, roken ook. Smerig. Eet wat er te eten is aan de kippenbout en wil gauw weer gaan als ik gezelschap krijg van mijn Tsjechische reisgenoot. Hij moet nog eten dus we verkassen gauw naar de pizza Volente.....veel beter!! Zowaar Chablis op de kaart, hihi, voor 75 p. (€1,40). Hij ouwehoert de oren van mijn hoofd maar het gaat over steden, natuur, landen, reizen. Onderhoudend. Hij moet veel werken dus gaat terug naar laptop, skype met webdesigner and deadlines. Hij liever dan ik. Ik ga vroeg naar bed want ik heb weer eens belabberd geslapen. Het was koud op de dorm in Manila met een airco op vol. Helaas was het ook in Baguino erg koud en moest ik mijn hoodie zelfs aantrekken. Boos sta ik bij de receptie. Als zij toch weten dat het zo koud is waarom dan zo'n dun dekentje?? Nou, u had om extra dekens kunnen vragen....wat! Om 2 uur s nachts als ik wil slapen?? Ja... Hij blijft onverbiddelijk en nog meer geërgerd zeg ik dat ik 4! extra dekens wil. Pissed ga ik de deur uit. Wie zei iets over bed en tafel en niet zeuren....pffffff

Vandaag ga ik naar Taw-anan village. Met de jeepney. Het kost wat moeite om de juiste standplaats te vinden in deze onoverzichtelijke stad. De diverse bestemmingen hebben allemaal een verschillende standplaats in verschillende straten en delen van de stad. Veel vragen en veel verkeerd lopen maar dan krijg je wel een fraai beeld van hoe het hier allemaal eraan toe gaat: dus verkeerd lopen is niet zo verkeerd.
Taw-anan village is een kunstenaarsplek, met een kleine wandelroute door een stukje bos op een berg. En verrassend prachtige schilderijen. Ff leuk.
Toen ik eerder liep te zoeken zag ik ook een jeepney met bestemming Santo Tomas. Dat werd mijn middagbestemming. LP zegt dat het te doen is om in 2 uur naar boven te lopen.
Dus lijkt het mij logisch dat er ook een weg naar beneden is, toch?? En die lijkt me voor mij, nog magere, fysieke conditie (die wel, ik nog niet...:-)) geen doen omhoog te gaan. Engels blijkt hier toch wel een dingetje dus misverstanden alom. Grappig omdat ik geen haast heb, toch wel irritant om niet te kunnen communiceren. Enfin, ik kan dan toch uiteindelijk met een groepje meiden mee in de jeepney naar 'de top'. Boven aangekomen is het druk met autos en taxis. Er zijn stalletjes en een kleine weg naar...ja, ik geloof naar een bord met de tekst sitio de Presa. Daar staan ze in ieder geval voor in de rij om een selfie voor dat bord te kunnen maken. Ik begrijp er niets van. Ik loop door naar.....geen idee. Ik vraag her en der aan mensen waar het pad naar beneden zou kunnen zijn. Nee, dat weet niemand. Ik fotografeer wat lokale kindjes, spelend met een autoband. Ik fotografeer de lokale bbq plaats met wasteilen vol.....uh...vlees? Werkelijk te smerig. En daarom wel interssant. Wel een beetje in de war ga ik terug naar de weg. Een jeepney omhoog dus zal er toch ook wel een naar beneden gaan... Nee, helaas. Die is er niet. Enfin, lang verhaal kort, liftend met 4 filipino meiden, 20 min op de achterbank van een sedan beneden gekomen. Toen gewoon weer met de jeepney naar huis. Wát een verrassende dag.
Terug in de stad wil ik eten en dan loop ik prompt de tjech weer tegen het lijf. Denk niet dat het een stadje is met 2 straten en weinig mensen. Het is superdruk maar het lijkt wel of wij de enige 2 toeristen zijn. Dus weer gezellig samen eten. Moe en zeer voldaan on mij. Nonnenhokje, mét 4 extra dekens...........zzzzzz....zzzzzz
Tot morgen, op weg naar Sagada. De beloofde rijstvelden.

(Al ga ik eerst het verhaal over Pagudpud posten....).