Good old Antigua

Locaal busstation en mijn bagage gaat weer op dak en ik blijk te zijn ingestapt bij een madman. Hij zit bijna horizontaal als hij zijn bus door de scherpe bochten heen trekt in een enorm tempo. Iedereen in de bus schudt, trekt om niet tegen zwaar tegen de buren aan te vallen. Idioot! De snelweg naar Antiqua is 2 baans en hartstikke nieuw, gelukkig, deze lunatic op het grindpad, ik had er niet aan moeten denken.

In Antiqua is het even shoppen voor een kamer en dan word ik aangesproken door een jongeman...hè...hebben wij geen tour gedaan in caye Ambergris ..uh.ja...hai Bob! Hij staat op het punt te aan eten maar wil wel wel even op mij wachten. Ik check snel in en dan gaan we op weg. Wat een ontvangst. Zou de Woe wei terug zijn?...
Het is de laatste avond van hem en zijn medegezel, een Canadese dame die een heel plan heeft. Een duur plan, zo blijkt. Het eten en de wijn zijn erg goed en het reataurant erg prachtig, vooruit dan maar...
Na enorm geslaagde avond ga ik heerlijk slapen in mijn goed uitgekozen hostel. Super bed en heel rustig.
De volgende dag slenter ik met Bob door Antiqua en beheers me erg goed. Die souvenirs-jaag-lust ben ik grotendeels kwijt want het past gewoon allemaal niet in de tas. Simpel. Score een lief jurkje en kettinkje voor Olivia...het is onderweg!
Weer een goede lunch , echt Guatamalteek........geitenkaas met aubergine en een heerlijk koud wit wijntje. We struinen de mercado af, bekijken kerken en dakterrassen, hebben leuke gesprekken, kortom een genoegelijke dag. Ik had niet gedacht dat Antiqua nog zo veel authentieks zou hebben, want het is het Gringo Mekka van Guata maar ik vind het hier leuk.
Het is Unesco en dus beschermt en dat is terug te zien omdat het vrijwel alleen maar lage huisjes zijn, in diverse kleuren beschildert. Het is nu extra vrolijk want het is bijna semana santa, Pasen. Dat is heel belangrijk hier en er hangen allemaal paarse vlaggen aan de gevels. Kerken hebben mooi aangeklede processie stukken staan en mozaïeken van zaden op de grond.
De vulkaan ziet dit allemaal aan.
Ik boek een toertje voor morgen om de Pacaya vulkaan te beklimmen, eet vanavond toch echt goedkoper en ga lekker slapen op mijn goede matras.
20 maart alweer. Vandaag een regeldagje. Ik koop super souvenirs en stuur ze direct in een pakketje naar huis. Ik brand mijn 8 gig memorycard op een CD en die gaat mee in het pakketje. Helaas lukt het niet om mijn 4 gig card te 'openen' zodat die niet gebrand kan worden. Gebeurt me soms bij een computer. En dan tref je er weer een waar het wel lukt. Snap er niets van. Enfin, bijna 2 uur dus ik ga naar hostel want de tour gaat beginnen. Is het busje al langs geweest, maar ja, ik was er niet...ja? En nu? Ze belt en hij haalt me alsnog op. Gelukkig! (Alhoewel ...). In de bus tref ik nederlandse Miranda en we kletsen de hele weg. Zo veel dat het meisje dat ertussen zat er voor kiest achterin te zitten hihih. Tja, we hadden het heel gezellig.
Erwin is onze gids en die vind het gelukkig heel belangrijk dat we ons eigen tempo lopen. De paarden taxi kunnen we gelukkig ook al vroeg afschudden. Wat een druk geeft dat, hihihi. We zijn dezelfde leeftijd. Zou dat het zijn waardoor wij de rijen sluiten?We hebben nog wel adem over voor grappen en grollen, dus met de conditie zit het wel best. Alleen met het tempo omhoog niet :-). We komen natuurlijk ook boven, alwaar Erwin ons op de top van de vulkaan wijst......geheel in de wolken gehuld.....Het was niet de steilheid die me nekte maar de lengte van de trek, het was een stevige hike, van anderhalf uur. Boven aangekomen is er een plek waar de stenen en aarde zo warm is dat we er marshmallows roosteren. Ik leef me uit in een video, die niemand ooit gaat zien ..:-(..DANSEN OP DE VULKAAN!!!!! Dan breekt de lucht een beetje open en zien we de immense hoogte van de vulkaan, we zien de grens tussen de zwarte lavastroom en de groene stroom gras en bomen. Erg bijzonder.
Ik sta heeeeel goed op mijn foto's..............
Terug blijkt eerst een enorm end omhoog en dan pas naar beneden, door zwart gruis en grind. Zwaar voor de knieën en het gaat regenen, en het wordt donker..kortom een heroïsche afdaling!! Gelukkig is daar Erwin, van wie we nog steeds ons eigen tempo mogen aanhouden ook al Zit iedereen al lang en breed (en droog) in het busje.
Miranda en ik willen bij terugkomst heel vrolijk nog afspreken maar na het uitstappen hebben we allebei knikkende knieën. Het was ook echt best pittig en dat 2 dagen na Semuc Chempey. We gaan lekker elk de avond rustig doorbrengen, met een warme douche en inpakken want morgen ga ik naar Panajachel

21 maart dan. Slecht geslapen en gedroomd dat ik naar huis ging.....mm, ben 'pas' halverwege. Vandaag met de chickenbus naar Panajachel, via Chimaltenango.
De bussen zitten natuurlijk overvol, ik heb vandaag een extra tasje omdat die niet in het postpakketje kon en de grote tas al op slot zat. Dan moet je weten dat het wisselen van bus een chaotische aangelegenheid is. Je een weg banen door de volgepakte bus, beetje toezien dat de tas van het dak gaat en een bus die al gaat rijden en de andere bus die ook op het punt staat te vertrekken. Ergens daar is het mis gegaan...en is mijn camera uit mijn tasje gehaald. Oh! In de volgende bus heb ik 2 uur lang gescholden op mezelf, hardop! Vele waaroms....waarom niet in de tas gedaan, waarom niet de grote tas geopend..waarom niet dat 8 gig kaartje er terug in gedaan....waarom niet met de toeristenbus gegaan....stom stom stom. Wat ben ik niet kwijt aan fotos? in ieder geval de fotos van gister van de vulkaan. En dan komen er bij mij ook de waterlanders. De man naast me pakt een toiletrol uit zijn tas en ik krijg een stukje. Hij kijkt me echt vol medeleven aan. Als ik wat minder met mezelf bezig ben is er ruimte voor een gesprekje. Hij is wel lief hoor want hij waagt het te zeggen dat er voor alles een reden is.....jajaja. Echt niet!
De bus vult zich met de localen, in de mooiste gewaden. Mannen, vrouwen, kinderen, groot klein, in de draagzak al borstdrinkend. Oja, dit was waarom ik zo graag kies voor de chickenbus. Dit zie je niet in de toeristenbus. Genieten is nu een te groot woord maar ik kan het al wel waarderen. Aangekomen in Pana vind ik een fijn onderkomen en kom ik wat tot mezelf. Wat is het zonde!
Op Facebook gemeld en hele fijne mede-baal reacties gekregen. Inmiddels een nieuwe camera gekocht en zal ik mijn volgende blog alweer geniet-verhalen gaan vertellen!

Liefs Simone
En alweer sorry, ik hoorde geluiden van lente maar het blijkt nog steeds -3 te zijn. Hou vol, ik stuur de zon!!