Op naar Coban in de highlands

En ik wist niet waar ik aan begon. Vanuit El Estor met lokaal transport, dat is mijn doel. Eerste rit is best ok. Bagage staat binnen en er is beenruimte. Weg is erg slecht, weg zeg ik, het grindpad. We hobbelen en rammelen zo'n 2,5 uur tussen de werk-aan-de-weg-mannen, tractors door die de andere kant van de weg tot een echte weg maken, tot Teleman. Daar, een verzamelplaatsje voor de kleinere dorpjes in de highlands, wordt het andere koek. De microbus is voller, minder beenruimte, de tas op het dak, chauffeur met iets meer haast en we gaan hoger de bergen in, op hetzelfde grindpad. We gaan richting de wolken, op bijna 1800 mtr. De bus raakt leeg en weer vol. Vol in deze microbus is...21 man. Dan kan er ook echt geen kipje meer bij. Ze hebben achterin, naast me, goed door dat ik voor hun begrippen wat ruimer zit omdat ik echt niet met mijn benen/knieën tussen de stoel kan. We zitten uren naast elkaar en ze kijken begripvol als ik ga verzitten. Drinken durf ik niet want er zijn geen plaspauzes. Ook op deze route veel werk aan de weg wat de doorstroming niet erg bevorderd. Mijn rug doet zeer, mijn benen zijn gevoelloos, mijn haar zit vol met het stof, kortom, de rit van mijn leven. Maar hier is wel veel positiefs tegenover te zetten en daarom is het gewoon een mooie ervaring: het regent niet, er is geen felle zon, ZIJ doen dit elke week, het uitzicht is prachtig en ik passer echte guatamalteekse dorpjes, met het echte leven hier. Maar na 2 uur ben ik het wel zat en heb ik voldoende ervaring opgedaan. Helaas moesten we nog ruim een uur verder. In Tactic, niet te verwarren met Tictac, overstappen. Inmiddels miezert het hier maar het regent in Coban. Mijn lijf doet zeer, ben moe, heb honger en wil een warme douche en een goed bed. Ik kies voor een hotel van 100q, ruim meer dan een hostel en verwacht dus ook meer. Daarin word ik hevig teleurgesteld als de douche nauwelijks lauw blijkt te zijn, er tot 22.00 uur knalharde televisie wordt gespeeld in de eetzaal waar 1 persoon zit maar het bereikt mijn toppunt als diezelfde televisie om 07.00 uur aangaat, op dezelfde knalharde stand voor het personeel....Grrrrr.
Ik pak mijn boeltje in en ga kijken of er vandaag wel een betere plek te vinden is. Casa D'Acuna zou goed moeten zijn en na wat rond vragen kom ik bij een chic uitziende gelegenheid. Ze vragen me binnen maar ik zeg nee, ik zoek casa d'Acuna. Ja...dat is hier. Blijkt het bed ook nog maar 50q te kosten, nou ik wist niet hoe gauw ik mijn boeltje moest halen. Mijn betoog aldaar voor korting wegens hele slechte service had, uiteraard, geen enkel resultaat. Lastig als je niet aan de prijs de service kunt meten. Tot nu toe waren de hostels echt ruim beter dan de hotels. Terug naar de weelde, de rust en de klassieke muziek. Ontbijt, zonnetje en Benicio die komt uitleggen wat er allemaal te doen is. Dan word Simone weer helemaal mens en blij.
De Coffeetour; we gaan met de locale bus naar een coffeplantage alwaar we uitleg krijgen van Martha over het hele koffieboon groei proces. Van plantje tot boom, van boon tot koffie. En uitleg over hoe deze coöperativo werkt. Begonnen in 1985 en de eerste oogst in 1987. De kinderen gaan in de ochtend naar school en werken s middags mee. Vervolgens hebben ze het hier slim aangepakt want alleen een verhaal en naar bomen kijken is matig interessant, dus hebben ze 5 ziplines aangelegd. Kijk. Daar begon de lol :-), al moest ik echt even de boom-aanvaring-herinnering van 5 jr geleden (Laos) loslaten. Hier ging het prima en hadden we niet zoveel vaart als toen.. hihi. Echt lachen.
Terug ga ik naar het meest moderne winkelcentrum dat ik in Guata heb gezien om te pinnen. Ze zijn op weg naar de westerse welvaart, naar de westerse moderne tijd, compleet met McDonalds maar de eigen andere wereld is nog ruim vertegenwoordigd. Die kleine eenmanszaakjes die weet ik wat verkopen. Die winkeltjes die bestaan uit 1kamer en 1deur. Ik koop daar mijn bier dat ik in de tuin van casa d'Acuna opdrink. Vroeg gaan slapen en na een heerlijke nacht is er blauwe lucht en word ik opgehaald voor mijn dagtocht naar Semuc Chempey. Ik wilde eerst daar met heel mijn hele bagage naar toe maar het weerbericht deed me besluiten het in een dagtocht te gieten. Spijt!! Want het is heerlijk weer.
Bij het verlaten van de stad zie je dat Coban echt een stad is. Er lopen mensen hard langs de kant van de weg, met goede schoenen en dito shorts. Dat zie je niet in de dorpen. Buiten de stad komen we in de heuvels, wat een prachtig landschap en wat een prachtige vergezichten. Echt genieten. Gelukkig wil hij ook nog wel eens een fotostop maken. Wat een fijne camera.......
De weg kronkelt zich een weg en niet iedereen kan daar tegen, zo blijkt. Dan wordt de goede weg weer kiezelweg en rammelen we er weer lekker op los...het gaat zo nu en dan steil naar beneden en naar boven. Ik geniet, zooo mooi.
Dan zijn we bij Semuc Chempey. Een natuurpark met het mooiste uitzicht uiteraard boven in de mirador. Dit is afzien. Veel trappen steil omhoog, de chauffeur draagt alles wat ik heb, inclusief mijn shirt want ik ga in bh omhoog. Zoveel zweten....man, dit is echt zwaar. Ik trek me aan de reling omhoog en neem de grote stappen van de trap. Boven is de beloning een prachtig uitzicht. Stunning. Zoals gewoonlijk de moeite waard.
Dan gaan we naar beneden om te baden. Zei het mannetje vanochtend nog dat ik geen badkleding mee hoefde te nemen...sukkel. Nou, ik heb heerlijk in mijn ondergoed gebaad want die verkoeling had ik zooo nodig. Dit is wel het mooiste natuurzwembad waar ik ooit in gezwommen heb!!! Dan opdrogen in de zon en met de voeten in het water waar de dr fish visjes aan je tenen knabbelen, voordat we naar de grotten van Lanquin gaan.
Tenminste als de chauffeur niet al te vaak voor de ANWB gaat spelen. Voor ons komt een volgepakte auto het steile pad niet op. Iedereen eruit, alle mannen bij ons eruit. Eerst duwen en later toch maar de kabel. Met vereende krachten lukt het om ook deze auto boven te krijgen. Op naar de fantastische grotten. Grote hoge kamers, veel druipsteen en vormen en erg warm hihihi. En veel ook, ik denk dat we wel een uur gelopen hebben in de grotten. Bijzonder mooi!
Dan aanvaarden we de weg terug naar huis. Dan zie je pas hoe weinig electriciteit er nog is in de dorpen. In een winkel brandt een enkel licht. Langs de kant lopen hele gezinnen in het volslagen donker, alleen de voorbijkomende bus brengt licht op de weg. Zo'n winkelcentrum is hier dan nog lichtjaren van vandaan. Alles verloopt vlot en ik ben lekker om 20.00 uur terug.
Met 3 witte wijn in bed...oeps..die komen aan als je het in weken al niet meer hebt gedronken.....al is die kriebel geen dronkenmanskriebel.........gauw ander bed!!

De volgende dag ga ik met de bus naar Guatamala City. Ik kom, ongepland, net op tijd aan voor de bus van 10.00 uur. Hij scheurt werkelijk langs heere weege. Het is een kleine 4 uur met een lunch stop onderweg. Na die stop komt er rook in de bus en blijkt de airco het te hebben begeven...fijn met een temperatuur van ruim 30 Gr....alle ramen gaan open en we zijn allen blij als we op het busstation zijn.
Ik ben hier nu alleen om mijn buskaartje naar Nicaragua te kopen, de techniek staat nog niet toe dat ze dat via internet geregeld hebben. De stadsbus is 1 q maar overvol en het is warm. Bovendien zal ik moeten overstappen en zijn ze niet veilig...zal ik.......nee, toch maar niet. De taxi blijkt 125 q te zijn. Wat een groot verschil maar ik doe het toch maar. Buskaartje geregeld en de overnachting want de bus vertrekt om 06.00 uur....grrrr....
Dan wel via de stadsbus naar het busstation voor de 'chickenbus' naar Antiqua. Hector, een iets gezette jongeman helpt me tillen en de weg te vinden zodat ik zonder dralen in kan stappen.

Ik loop zwaar achter met mijn blogs....de halverwege dip, denk ik. Komt goed. Blog Antiqua is ook al in de maak.

En goed smeren voor de zon, jongens!
Xxxx