Slow travel in 3 delen

Slow travels deel 1 Van Flores naar Poptun.

Poptun is maar 2 uur verder dan Flores. Ik wil een andere route doen en andere plaatsen zien dan 11 jr geleden. Het is verleidelijk om dezelfde route te doen omdat die a. heel mooi is en b. is het de meest gedane en dus meest toeristische route, hetgeen vervoer makkelijk maakt en veiliger kan voelen. Maar ik kies toch voor het nieuwe.
De LP noemt een mooie Finca, net buiten het dorp. Laat ik dat doen. Als het niets is, kan ik altijd nog door naar Rio Dulce. In Poptun is het laatste stukje met de tuktuk...... Halverwege de route kijkt hij naar me en vraagt..is het hier rechtsaf? Ik kijk hem aan en zeg..weet ik veel..ik ben hier voor het eerst. Hij kijkt om en grijnst.....ik ook! Enfin, we vragen de weg en rijden dan de oprijlaan van een kilometer op (zegt het bordje). Om uit te komen bij een pracht aangelegd bordes, het prachtige landgoed Finca Ixobal. De Finca is mooi opgezet, met een volaire, kinderspeelplaats, goed ogende strak in de verf zitten gebouwen. Ik ga naar de ruime dorm met 3 stapelbedden. Hier ruikt het zelfs naar een Finca, beetje naar een stal. Grove dekens op het bed. Er is ook een meertje waar je kan zwemmen en deze middag breng ik heel relaxed door met zonnen en ga 1x te water....toch een beetje koud.....
Ik lees in een prachtig boekje; de Tao van Winnie de Phoe over Tingele-Klingele-Bingele-Bel ofwel volg je eigen innerlijke aard ofwel probeer niet iets anders te zijn dan je bent (dus reis ik tevreden met 18 kilo ipv met 9). En ik lees over Woe Wei ofwel laat gebeuren wat moet gebeuren op een natuurlijke manier. Als je te veel je best doet, wil het niet. Dingen gebeuren gewoon op de juiste manier, op het juiste ogenblik, tenminste, dat doen ze als je ze laat gebeuren; harmonie.
En ik glimlach als ik denk aan al die momenten dat ik niets gedaan heb, niets verwacht heb en dat alles wat gebeurde goed was. Nu, hier, op deze reis. Omdat ik er 'gewoon' was. Hoe dat vast te houden.......onee, dan ga ik weer mijn best doen...enfin, herkennen en ervaren hier is een ding (en al helemaal prachtig), nu eens kijken hoe het me thuis zal vergaan.
Wat een wijze collega's die me dit boekje hebben gegeven! Dank!

Maar nu weer terug naar de Finca waar ik moe van de dag en moe van de vorige niet zo best geslapen nachten erg uitgeblust aan de gemeenschappelijke tafel zit te wezen. Alle gesprekken gaan langs me heen dus ik zoek vroeg de stal op. Het is hier ongelofelijk stil. Je hoort alleen de vogels en ik slaap als een roosje, tot 0700 uur want dan begint het leven hier weer. Oordoppen in voor nog een behaaglijk uurtje. Onverwacht gaat toch de tour door naar de grot, voor 1 persoon. Samen met gids en jonge hond op pad. Eerst 45 min hiken door prachtig heuvellandschap en dan is daar de grot. Geen enkele lamp maar kaarsen. Het geeft een fantastische gloed en er schijnt dan een vaag licht over de stalachmieten en stalachtieten. De flitser van het fototoestel geeft wel meer zicht op deze geweldige grot, hihi. Het voelt heel speciaal om hier zo in mijn eentje te zijn. Dan weer een 45 min hike terug. Het is warm, zweet me dood maar de hike is echt prima te doen....ik dank diegene die me heeft overgehaald die 16 km dam tot dam te doen, ik dank degene die me het Amsterdamse Bos heeft laten zien en diegene die me door de Baarnse heide heen heeft geloost, of de waterleidingduienen, want hiken in een mooie omgeving is heel leuk. Zonder die ervaringen, het afgelopen half jaar, denk ik, niet dat ik het zo had kunnen waarderen. Dus ja, we gaan zeker weer lopen in September!!
Terug even lunchen en dan raak ik aan de praat met Bucky, een man uit Ohio, die hier met zijn vriend Speedy is, in hun Prive cesna.........Zij doen goed werk want ze slaan hier waterputten. Met een drilboor boren ze een gat, dan een buis plaatsen en een pomp. Na mijn volgende tour wil hij het me wel laten zien. Super, maar dat is dan na het paardrijden.... Dit Roosje gaat weer wat nieuws doen. 2 uur lang zit ik op Pancho en kom er wijdbeens af...zo gaat het als je het nooit doet. Maar natuurlijk was het prachtig. Mijn gids zei niet veel, niets eigenlijk dus lekker met mijn eigen gedachten te paard door heuvels, dennenbos en landerijen.
Bucky is me niet vergeten en hij maakt deze dag helemaal af en perfect door me mee te nemen naar 2 dorpjes om het goede gebruik en nut van de waterpompen te laten zien. Hier had ik anders nooit kunnen komen. Prachtig hoe ze van hoge kindersterfte door heel vies water nu een meer menswaardiger bestaan kunnen leiden. Die avond raken we heel fijn aan de praat over de Amerikaanse politiek, het Amerikaanse leven en de zijne in het bijzonder. En dat is hij, een bijzonder mens.

Slow travels deel 2 Van Poptun naar Rio Dulce
De volgende dag ga ik naar Rio Dulce. Dit verloopt echt super perfect. Met de tuktuk terug naar Poptun, die daar met dat kleine ding pal voor een bus gaat rijden, fanatiek begint te zwaaien en de bus laat stoppen. Want dat is nl mijn bus naar Rio Dulce. Midden op de weg wordt mijn bagage ingeladen en de hele bus kijkt welke dwaas er nu binnen komt stappen...:-). Ik moest er erg om lachen.
Weer 2,5 uur later sta ik in Rio Dulce. Druk, druk en vies.
Wat wil ik? ik blijf hier 1 nachtje om de andere dag naar Livingstone te gaan en het boottochtje over de Rio Dulce nog eens te doen. Voor dat ene nachtje wil ik niet naar een afgelegen waterbungalow met geen faciliteiten. Bruno's (van 11 jr geleden) is erg veranderd en ik besluit om niet in Rio Dulce te blijven maar naar Castillo San Felipe te gaan. En dit besluit is een kantelmoment voor de komende dagen, zo blijkt, vind ik.
Want er is nl niets in Castillo en ik ben de enige toerist in een pietepeuterige plaatsje, zonder al te veel charme en zonder internet. Het gevonden hotel is echt 3x niks (ben de enige gast), het miezert en er is geen warm water. Het kasteeltje (Castillo) is aardig, dat wel, voor 20 min. Het bootje naar Livingstone komt hier ook, ook goed. Eten in een verlaten resort is niets en het bed ook niet. Ik gebruik mijn lakenzak voor de eerste keer, het idee van frisser en schoner.
Wel geef ik vrijwel al mijn kleren te wassen, voor maar 2 euro is de boel weer schoon als ik terug kom. En ik kan mijn grote tas laten staan zodat ik ook eens light travel naar Livingstone. Om daar te komen ga je over een meer en op de rivier, een van de mooiste natuurstukken van het land en een prachtige tocht.....iets minder als het miezert, grijs is en erg koud is door de snelheid van de lancha. Livingstone ligt aan de Caribische zee en heeft Garifundi als inwoners. Veel donkerder dan Guatamalteken, meer Jamaica met veel rastamannen. Ook hier is veel veranderd en zijn de houten huisjes vervangen door stenen huizen en zijn er echt super veel meer auto's. De vooruitgang. Maar gelukkig nog wel de vrouwen die mijn haar willen vlechten....maar dat durf ik toch niet aan....vind ik toch te raar. Wel laat ik 2 vlecht-extensions van draad inzetten. En vind ik een superleuk guesthouse, met maar 2 kamers. De andere kamer is bezet door Friezen met hun dochtertje. De eigenaar van het guesthouse is een Amerikaan en is 24 jr bankier geweest. Hij heeft ook zakengedaan met ING en opent een website van ING wholesale. Jeetje, oogt op een bepaalde manier wel vertrouwd maar tegelijkertijd zoooooo ver weg. Als ik wil vertellen over het project met competenties kan ik er allemaal niet meer opkomen. ....uh...het zijn er 33...... Uh........welke? Weet er met moeite 3 uit te persen en doe geen verdere moeite meer, vertel alleen dat het leuk werk was. Wat een ontdekking dat het zo ver weg is komen te staan. Ik breng de middag door op terras met een bont gezeldschap, eet bij Stuart een heerlijke pizza en breng de avond door met de Friezen en we vertellen over de ervaringen hier. Genoegelijk allemaal. De Mini is niet mee, dus geen spelletje of een Facebook update.
De nacht was minder genoegelijk. Helaas. De honden blaffen zich schor van 12 tot 2, de haan kraait om half 4 alsof we te laat op zijn en het leven in de straat begint om 06.00 uur toch al behoorlijk op gang te komen. Mijn boot is pas om 09.30 uur JAA!! Helaas vind dit protest geen gehoor.
Het ontbijt maakt wel een hoop goed...vers gebakken brood met fruit van binnen en suiker en kaneel erboven op. ...warm! Zo lekker.
De terugtocht is iets beter en nu kan ik meer genieten van de tocht. De bomen en begroeiing langs de rivier is hier zo mooi. Hoog reiken de heuvels en alles is 10.000 kleuren groen. Veel verschillende bomen, in allerlei vormen, kleuren groen. Veel pelikanen in de bomen, in een zweefvlucht of op een duikvlucht richting de vis. En, heel apart, met name zwarte en witte vogels. Houten huisjes langs de kant en veel nieuwe hotels, allemaal met rieten dak. Genieten en dit is een goede keuze om dit nog eens te willen zien!
Terug in Castillo wacht mijn was, nog klam want ja, er was ook hier geen zon om het te drogen. Had ik hier overigens toch een aanname gedaan dat ze wel een wasmachine zou hebben...omdat het een hotel is. Maar nee, ze heeft alles met de hand in de rivier gewassen. Nu op naar de bus, weg uit dit gat!

Slow travels deel 3 van Rio Dulce naar El Estor
Alleen om in een ander gat uit te komen: El Estor. Een plaatsje langs het meer van Izabal. Watervallen, caves...maar ik kan het allemaal niet vinden en weet niet hoe ik er moet komen en er is geen informatie. De zoektocht naar een bed levert allemaal achenebbisj zooi op. Ik kies er een waar de bougainville in bloei staat maar het is net zo achenebbisj als de anderen. Gauw de was uithangen voordat het echt schimmel wordt. Een tweede nacht in de lakenzak volgt. Hier ga ik niet eens douchen.. Bah...al is het maar 40 q (4 euro) vies is vies. En het is niet zo dat er ruime keuze was hoor, of dat ik echt alleen maar zo goedkoop wil zitten. Enfin, life goes on.
Op naar betere oorden, denk ik....Coban. Maar daarover later meer.
Als ik dit terug lees kan ik het lastig rijmen met de Woe Wei...en de eerder zo fijne harmonie.:-). Het maar laten gebeuren, nou dan is het blijkbaar nu tijd voor helemaal niets...., voor zooi en afzien, maar dan is er ook weinig harmonie blijkt. Ik vond deze dagen het allemaal maar erg matig.
En helaas....het is nog 1 dag en nacht heel matig. Regenachtig weer, slechte hotels, geen gezelschap, bleh.
Terwijl ik deze zin tik, realiseer ik me dat dit de eerste keer is dat ik zo negatief schrijf...mmm, dat is op bijna 3 maanden geen slechte score. Nou, dat is dan al met al toch nog een positief einde aan dit blog.
Vanuit, nog wel, een regenachtig Coban....toedeloe!!
S