Morelia...........

We gaan gewoon verder!
Prima busrit. Tijdstip wat minder. Half 2 's nachts. Maar een perfecte service want je besteld binnen bij een mevrouw je taxi. Je betaald haar ook en met dat kaartje loop je naar de eerste taxi. Die brengt je vervolgens keurig op de gewenste plek. Ik had dit hostel al gereserveerd. Een dorm deze keer. Zeg maar een slaapzaal(tje), voor 4 vrouwen. Maar het is overal nog erg rustig met toeristen dus ik heb de kamer tot mezelf. Gauw doorslapen........
Laat op de volgende dag. Ik ga pas rond middag uur op pad om een prachtige stad aan te treffen. Gelijk er velen van zijn in Spanje. Want is is 'gewoon' een Spaanse stad. In het museum bleek dat ook wel. Tijdens de Spaanse inquisitie is deze stad naar voorbeeld van Vallodalid gebouwd. Cathadraal, na kerk, na convento, na monestrerio.....allemaal heerlijk. Deed ook wel veel aan Valencia denken. Het is prachtig weer. Dus nu geen stoere verhalen over excursies en vissen. Cultuur! Architectuur! Iets minder spannend maar ik kan hier erg van genieten. Voel me snel op mijn gemak in deze stad. Ik blijf zelfs hangen op een avond hangen op een geweldig plein en drink de biertjes. Terug lopen is geen probleem.
Eten is wel een 'probleem'. Dat wil zeggen ik begrijp de kaart voor geen meter. En wat ik niet begrijp......eet ik niet. Die taco's komen onderhand mijn oren uit. Dus als ik iets deugdelijks vind, word het gelijk mijn favoriete rest of café. Maar er gaat weinig groente naar binnen, er gaat zowiezo weinig naar binnen, vind ik. Maar ik kan het goed hebben :-).
Ik koop mijn eerste souvenirs. En hoor alle verhalen over Catarina. Dat is een skelet in vrouwenkleren. Ze is het belangrijkst op de dia de los Muertes, de dag van de doden. Begin november. Een eeuwenoude riten. Op die dag komen de zielen van de overlevenden naar de aarde terug. Om de zielen te helpen de weg te vinden worden de graven versiert, is er suikergoed en wordt het favoriete eten klaargezet. Helaas wordt Caterina voornamelijk van klei gemaakt en is ze heel fragiel. Ik zal het moeten doen met de verhalen en de herinnering.
De omgeving van Morelia is ook mooi. Op 19 jan maak ik een uitstapje naar Patzcuaro. In de bus ontmoet ik een man die me helpt uit te vinden waar ik moet zijn. Hij blijkt een leraar te zijn die in Morelia een paar dagen training had. Hij heeft een andere bus nodig maar schrijft nog gauw zijn email op een briefje en zegt dat als ik hulp nodig heb, iets wil weten, ik hem altijd kan mailen. En dit is niet de eerste keer. Ik ga al die briefjes bewaren! Dat doen wij toch niet meer zo gauw, volgens mij. Enfin, Patzcuaro is een magico pueblo. En ligt op de Don Vasco ruta. Dat is een humanist uit 1564 die goed werk heeft gedaan in deze streek. Hospitals gesticht, kerken gesponsord, etc etc.
Grote tas in morelia laten staan en alleen met de dagpack op pad. Patzcuaro is geweldig. Totaal andere architectuur. Laagbouw, pleinen, kerken, en geen uithang borden. In het centrum is afgesproken dat ze alles op de witte gevel schrijven in zwart met een rode hoofdletter. Prachtig. Het is een heel levendig dorp met markten. Ik kijk mijn ogen uit. Veel foto's genomen van onbekende kraampjes. Grote pannen waar de stoom vanaf komt. Maar wat zit er dan in de pannen? Tamales. Gekookte maïs. Het stinkt en ziet er niet uit. Dan schenkt een meisje uit een andere pan iets warms in een zakje. Ze ziet mijn blik en vraagt of ik wil proberen. Met drank ben ik wat avontuurlijker dus dat durf ik wel. Het is een warme vruchtedrank en het smaakt wat zoet. Ik kan niet verstaan welke vrucht het is, das dan weer jammer. Ik moet even zoeken naar een slaapplaats maar ook dat lukt. Ik ga daarna gelijk door naar het meer. Daarin liggen drie eilandjes en daar gaan bootjes naar toe. Ik kies voor het eiland Janitzo. Ik zit naast een mevrouw die een heel gesprek begint. Ze blijkt met haar hele familie op de boot te zitten. Ze vind me reuze interessant en al gauw komt ook hier papier en pen uit de tas. Een telefoonnummer. Mocht ik ooit in mex city zijn, dan kan ik altijd bellen. Mi casa es tu casa. erg bijzonder hoor. Ook heel grappig is dat op elke boot een groepje muzikanten aan boord stappen en de bootreis (25 min) vreselijke muziek spelen........
Ook hier loop ik als een glimlachende Boeddha rond. Boven op het eiland staat een beeld en daar moet je naar toe. Verder is er niets dan toeristische meuk. Maak mooie foto's van de waar die de restaurants aanbieden. Maar dat ik niet zal eten.....
Terug in het stadje vind ik een wat passender restaurant en eet vis en groente. Ik heb alleen ontzettende hoofdpijn dus ik zoek gauw het bed op en slaap zo'n 12 uur. Dus Aniet, deze nacht doe ik mijn nickname eer aan.
De volgende dag loop ik het dorp nog eens rond met de plattegrond zodat het nu iets efficiënter gaat. Ik kom op prachtige plekken, basiliek, cathedraal, maar ook de markt. Het maakt me altijd blij.
Dan ga ik door met de bus naar Thinthunthan. Heel klein, mooie convento met museumpje en ik koop, zo onpraktisch, kerst spullen van stro. Ze zijn gewoon te leuk. Geen idee of het een tijdje in de tas overleefd.... Maar gewoon te leuk... Hihi. Na een uurtje daar te hebben rond gelopen ga ik naar Quiroga. Dat is wel iets groter. En ook daar zijn er weer nieuwe dingen te zien. Op de markt zijn er vitrines waarin gebraden varkensvlees ligt. Met de vellen erbij. De mannen plukken er een stuk vanaf en bieden je dat aan. Vervolgens komt de mevrouw met de tortilla. Tot mijn verrassing bleek het heerlijk te zijn maar er nu een heel tortilla vol van te hebben, ik bedank vriendelijk.
Quiroga heeft minder sfeer dus ik pak vrij snel de bus naar Santa Fe de la Laguna. Daar heeft Don Vasco het eerste hospitaal opgezet. Ze zijn daar strikter en leven meer met de oude regels. Ook al is het maar 8 km van Quiroga, het blijkt een andere wereld. Veel meer vrouwen in de 'klederdracht'. Zware rokken en omslag doeken. Mooi maar ze stellen het niet op prijs als ze worden gefotografeerd. Dat zegt elk boekje. Dan maar een beetje stiekem.
Ik vind het wel genoeg eigenlijk en besluit de bus terug te nemen naar Morelia.
Ik begin de weg een beetje te kennen dus het gaat helemaal goed. In het hostel aangekomen word ik vanaf het balkon begroet. Het is John...... Zo ongelofelijk grappig. Ik heb het echter erg druk nu met het boeken van de bus en een hostel in Mexico d.f. (District Federal). En het maken van mijn vorige blog in mijn favoriete restaurant :-). Hij wilde de Vegetaria restaurant proberen. No thanks..... Ik ben ervan overtuigd dat we elkaar weer zullen zien. Ergens in mex.
Nog een nachtje en dan op naar Mexico D.F.!!!

De volgende morgen schiet ik net bij de receptie een man aan die het hostel verlaat en ook op weg blijkt naar het busstation met de taxi. Samen is misschien goedkoper. Aangekomen op het busstation betaald hij de taxi. Ik pak mijn geld en hij wil het niet aannemen. Ik krijg een dikke pakkerd en het zegt dat het een kadootje voor me is. Echt, die Mexicanen zijn zo ontzettend lief.

Marc, ik weet het niet mee. Volgens mij maakte Maarten een opmerking dat hij die middag niet veel bier kon drinken omdat hij nog weg moest. .... Ik ga ervan uit dat hij het met je heeft gedeeld??? Ik hoor graag. Of staat het nog in de kast te verschralen...... Dat zou jammer zijn. Het was trouwens een prima 'afscheids'feestje. Al begint dat besef een beetje langzaam in te dalen.
Afscheid....oja.....nu nog niet...nu eerst nog avonturen beleven. En reken maar dat die nog niet over zijn. Next blog wordt geweldig!! Dat weet ik al want ik heb daar al 3 dagen van beleefd...hihi.
En oja, als ik verjaardagen vergeet, sorry. Of andere momenten die ik niet onthouden heb, aandacht aan besteed heb of aan zal besteden........Bij voorbaat sorry voor iedereen. Het is toch een beetje veel met mezelf bezig zijn hier. Want het is inderdaad zo leuk hier.

Dag allemaal!
X Simone