Dulan, she says........

22 dec, lekker vroege trein van 8.36 naar Taitung. Door naar Dulan alwaar dus hostel Dulan 102 zo is gevonden. Gerund door een Nederlander en precies daarom slaap ik daar. Eigenlijk wil ik wel een beetje aanspraak, wat uitleg over het land, gewoontes en de mensen. Ik kreeg alles waar ik om vroeg en meer!!
Voor vandaag wel weer de enige gast in dit ruime hostel. De stevige bunkbeds zijn tegen de wanden gezet van open ruimtes. 2 grote open ruimtes, verbonden met trappetjes. Ik heb gekozen voor een kleine, meer besloten kamer met....uitzicht op zee!! Helaas is het grijs en grauw en wordt het luchtruim alleen onderbroken door F16's. Die scheuren met grote regelmaat zij aan zij door de lucht. Er blijkt een basis vlakbij te zijn, het is geen teken van verhoogde waakzaamheid of zo...

Ik heb een beetje honger..niet zo gek want ik heb al anderhalve dag zo goed als niets gegeten.
Ik vind een indiaas tentje, met een praatgrage man. Nou, kom maar op. Ik verslind werkelijk de overheerlijke chickenwrap, met de cornsoup. Pas dan begin ik echt naar hem te luisteren..:-). En dat blijf ik de volgende 2 uur doen. Wát een verhalen! Over oud india, de engelse kostscholen, leger en vader, opa's die leefden toen Mahatma Ghandi leefden. De bevoorrechte positie waarin hij opgroeide, zijn zakenimperium dat hij heeft opgebouwd en hoe hij, oud en fysiek niet in orde, hier in Dulan heeft kunnen eindigen. Verre van arm dat weet ik zeker.
Onderhoudend en boeiend. Zeker omdat ik een aantal zaken kan relateren aan mijn bezoeken aan India en Indiaase reisgenoten op eerdere trips. Hij stelde alleen geen enkele vraag aan mij. Ja, uit beleefdheid toen ik mijn schoenen weer aantrok, maar ach...het is hem vergeven. Ik beloof zeker nog terug te komen!
De rest van de middag verlummel ik wat, klets met Barry en krijg de tip voor goede pizza. Verdomd lekker, inderdaad. Gipsy Kings op de radio..mmm, zou ik toch op het verkeerde continent zitten??
De helft van die heerlijke pizza gaat mee terug, krijg het écht allemaal niet meer op.
In het hostel (weer) een bijzonder gesprek met Barry en waar hij in geloofd. De wereld als in een complottheorie. Hoe het draait om een klein groepje aan de top die alles controleert en wij krijgen werk, hypotheek en geldproblemen als ware het de moderne brood en spelen.
Kan er niet veel mee maar interessant is het wel.
Ook verteld hij zijn verhaal hoe en wat hij in Taiwan kwam en is gebleven. Inmiddels al 11 jaar met leuke Taiwaneese vrouw. Geloof dat ik ook zoiets wel wil...:-). Zeg Simone, vertel eens.....

Enfin, na een nacht in coma op een heerlijke matras besteed ik vandaag, lekker laat in de ochtend, aan het lopen naar de Moon Light Inn, boven op de heuvel. Barry is een meester gebleken in het doorprikken van ballonnetjes. Zegt het bordje Moon Light Inn, een japanse erfenis, weet hij dat het gebouwd is voor een film........
Was ik zo onder de indruk van Vikram, de indiaase man, zegt Barry dat hij heeel veel verzint, vooral als hij dronken is. Nu was de oude man het gistermiddag nóg niet, maar dat 'water' voorspelde wel dat het niet lang meer zou duren...haha.
Enfin, over een geasfalteerde weg was het niet gezellig lopen, toen deed ik het maar voor het verkrijgen van meer conditie! Geen aapjes gezien, helaas.
In de middag terug, op de iPad spelen en hem willen opladen....opladen?? Chips.......mijn oplader vergeten in Yuli. Ineens zie ik hem duidelijk in het stopcontact zitten. Sonja, de taiwaneese vrouw heeft het hotel voor me gebeld en idd...gevonden Nou, dat is 1.
Overleg met Barry en professor Li, een local en vriend van Barry. Laten opsturen. Dan is het er overmorgen, bij de 7-eleven. Ja, maar overmorgen ga ik verder door. Hoe laat kan het er zijn? Altijd in de ochtend? Nee, kan ook in de middag. Ik vind het geen goede optie. Weet je, Yuli was maar een uurtje met de trein. Ik ga het gewoon morgen zelf halen. Weet ik zeker dat ik het in handen heb.
Dan eet ik mijn andere helft van de pizza, drink biertje met de mannen en klets bij met een andere Nederlands gezin. Relaxed sfeertje.
24 dec...na een werkelijk vreselijke nacht, waarin ik echt geen oog dichtgedaan heb, om no reason, vraag ik me 's morgens vroeg nog af of ik het toch niet moet laten opsturen...nee!
Hup, eruit! En ga nu maar vroeg dan heb ik nog wat aan de dag, spreek ik mezelf ferm toe.
Ik sta, met héle kleine oogjes, om 8.00 bij de bushalte. Geen bus. De bus dan van 8.15? Geen bus.
Om half 9 passeert professor Li op de scooter. Of ik een lift wil. Graag! Maar helaas moet hij ook nog even een boodschap doen op de vismarkt. Interessant, ja, op zich prima maar ik had iets anders te doen vandaag. Om half10 (!) trek ik hem aan zijn jasje...uh....zou je me niet??? Hij regelt een andere lift, ook goed en om 10 uur sta ik bij dan eindelijk bij dat treinstation waar de trein nátuurlijk net weg is en ik dus een uur moet wachten. Eenmaal onderweg spring ik eruit op een station..uh.. Dit lijkt niet op Yuli...nee...het is Fuli...klinkt als..toch ander. Ik sjees weer terug en gelukkig nog in dezelfde trein....eenmaal in Yuli heb ik mijn geliefde oplader binnen 1 tel terug en zit ik binnen een minuut weer in de trein terug. Kijk, zo kan het ook!!
14.00 uur terug en direct in bed voor de middagtuk! Want vanavond is er een feestje. En een feestje werd het. De locals komen met schalen met eten binnen. De travellers kopen de 7-eleven leeg aan wijn en de expats brengen franse chocolade cake en ierse wiskey. Vele nationaliteiten, vele leuke gesprekjes. Bekenden dan ook zoals de indiaase man, professor Li en de man van de pizzatent. Genoten!! Belandt ook nog op het strand waar er aan een lange tafel ook in zo'n gemixed groepje gefeest is. Dronkemans liederen worden ook in het Taiwanees ingezet. Topavond!
Volgende dag, hoe heb ik het kunnen verzinnen, door naar Kenting. Helaas.
Meest zuidelijke puntje, subtropisch dus dáár wil ik dan wel een een zonnetje zien..als het even kan..

Laterrr,
S