Olifanten in Uda Walama

Oh, ben zo stijf als de plank waarop ik geslapen heb...

Vandaag ga ik de kust verlaten en het binnenland in. Via Matara naar Empilipitya, of is het Empitilipya, of toch Empipitlitya...enfin als ik aan de Empi....begin vullen zij het verderaan, hihi.
Het wordt groener, meer bananenbomen, rustiger met in en uit stappen en het is maar een kleine 2,5 uur. De laatste 15 min durft er een jong meisje me aan te spreken en zelfs naast me te gaan zitten. Ze vind zichzelf duidelijk heel moedig en ik zeg dat ze het heel goed doet. Ook een aantal mannen in de bus vinden haar heel stoer en moeten lachen om haar actie. Dit is waarom je wilt reizen in locale bussen.
Ze helpt me richting de bus naar het NP Uda Walama, maar ik moet wel eerst een slaapplaats hebben, denkende dat ik in de buurt van het NP niet kan slapen. Tenminste daarover staat weinig in LP.
Kort en goed, na wat onderzoek, navraag bij diverse zaken en lieden, ga ik toch met die bus mee. Het wordt op zich niet duidelijker want langs de lange weg duiken wel guesthouses op maar waar je nu moet zijn, ten opzichte van het NP, is mij volkomen onduidelijk. De bus gaat maar door en de weg is lang. Hij slaat af, zie nog wel een paar guesthouses. Mm, moet ik er dan hier uit? Inmiddels is iedereen eruit en zijn we bij het eindpunt. Oeps,..uh....guesthouse? Ze nemen me beiden (de chauffeur en de kaartjesverkoper) naar het allerlaatste guesthouse van deze weg, tenminste zo voelt het. Geen idee waar ik ben, heb een verloren gevoel. Maar de tuin is prachtig, de mensen lief en waar zou ik anders heen moeten? Laat ik maar blijven en vanuit hier gaan zien.
Eerst nu een kop thee, even zitten en bekomen van deze rare rit.

Het is vroeg in de middag dus laat ik maar eens terug met de bus naar het drukkere kruispunt om te zien of ik daar ergens íets kan regelen voor een olifantensafari morgen.
Nou, dat was absoluut niet gelukt maar ik kwam wel een leuk stel uit Polen tegen, ook op zoek en vonden weinig. Aangegeven waar ik zat maar dat er onderweg wel nog meer mogelijkheden zijn. Misschien komen ze wel. Ik koop bij de liqor store wat goedkope biertjes en ga weer terug. Zit in de tuin te lezen en aan het bier als na een uurtje de 2 Polen binnenkomen lopen...hé, gezellig!
Nico gaat op het scherpst van de snede onderhandelen, wordt zelfs wat onaangenaam maar.......hij regelt wel direct een goede safari voor 3 voor morgenochtend!!! We kletsen gezellig over reizen, de wereld en en passant weet deze man, met een soms wat irritante houding, wél mooi mijn ipad draadje zo te maken zodat ik weer kan opladen!! Hoe fijn is dat.
Enfin, de andere dag....wederom....5.50.....present!
Met 3 man in de open truck, op naar de olifanten.
En die Nico is weer eens zo goed, die ziet echt allemaal dieren die wij nooit van zijn leven hadden gezien: een vos, een witte eagle in een witte boom, een groene grasparkiet in het groen, apen en natuurlijk ook olifanten.
Het wordt leuker en leuker. Ze zijn heel vaak goed te zien, steken over of lopen langs de kant van de weg. Dan komen we bij een meertje. Vanuit de bossages komen wat olifanten en ze verzamelen zich tot aan de weg die meer en bossages scheidt. 9 in totaal, mama, papa, tienerzoon, baby en nog wat aanverwante familie :-). De auto's zorgen dat er een doorgang vrij komt en dan stappen ze vrijwel allemaal naar het water. Wat mooi! En dan gaan ze na een tijdje dezelfde weg weer terug. We hadden front-row seats en hebben er wel een dik half uur staan te genieten. Hoe mooi kan de natuur zijn.
Op de terugweg ontstaat er wat verwarring over het ontbijt en blijkt onze guesthouse man op ons te wachten. Wij wilde wat langs de kant van de weg halen, heel goedkoop. Nico reageert heel negatief omdat hij zich op kosten gejaagd voelt worden.
(Daar hebben die sri lankezen inderdaad wel een handje van). Ik vind echter de reactie van Nico te sterk en voel dat ik zijn gedrag aan het compenseren ben. Interessant..hihi. Dus ik zeg dat ik eraan kom voor ontbijt en tegen het poolse stel dat ik vind dat we te onduidelijk zijn geweest of we nu wel of niet kwamen. Mokkend gaat het stel dan toch ook maar met me mee :-). We leren dat we voortaan alles vooraf te vragen en bevestigen.
Omdat de natuur grillig kan zijn en we niet hadden kunnen bevroeden dat de ochtend safari zo gaaf zou zijn hadden we ook voor de middag een safari geboekt. Inmiddels is het guesthouse aan het vollopen met mensen. Engels stel, Ned stel, 3 jonge meiden: vol! (Hoezo een achteraf straatje..hihi) en gaan we met een engels stel daarbij om 3 uur weer richting park.
Toch ook nu weer wat commotie omdat de guesthouse owner had bedacht dat er nog wel 2 bijkonden maar dan werd het super druk in de pickup dus wij wilden dat niet. Super sneu voor het Nederlandse stel maar gelukkig konden die de dag daarna met de 3 jonge meiden...oef, want ik had niet graag gehad dat we ze een safari ontzegd zouden hebben.
De middag was vermakelijk maar haalde het niet bij de ochtend. Al was het natuurlijk echt geen straf om weer door het landschap te rijden en de olifanten weer te zien, en de buffels, krokodillen en nu ook een hornbill vogel, met een enorme rare snavel, de leguaan en de vele prachtige vogels.
Op de terugweg weer even langs de liqor store en dan met 10 man aan het avondeten. Gezellig!
Emails uitgewisseld en met 100% op de ipad kunnen we weer slapen....

Morgen verder omhoog naar Ella. Teaplantages en bergen.
Ben benieuwd.

Liefs,
Simone