Awful Kalaw

Toch aardig dat ik mee mag rijden. Ik zie prachtige vergezichten, je ziet de spoorlijn en er zijn wat fotomomenten maar ja, ik ben te gast dus vraag het niet. Het is een comfortabele anderhalf uur, al was het met de bus ook echt prima te doen geweest.
Kalaw is het beginpunt voor de 3 daagse trekking naar Inlelake. Meer kun je er eigenlijk niet doen. Ik doe het net andersom en ga bovendien niet 3 dagen lopen..:-).
Ik check in bij een zeer basic Golden Kalaw Inn, wat in zijn goede dagen best Golden was....jaren 50, denk ik. Maar ach, ik ben er 1 dag dus het is prima. $12,00 'maar'.
De duitsers gaan naar het Pine Hill Resort...........we zullen elkaar bij het avond eten weer zien.
Een trekking: zou die er ook kunnen zijn voor een paar uur? Alleen? Ja. Nee, dan kan het alleen morgen ochtend en dan is het $ 30,00. Zoooooo. Halve dag? Net zo duur als een hele. Ik word er een beetje moe van.
Verder is dit dorp stoffig, erg birmees en kan ik er niets mee. Ik dwaal wat rond maar kan er niets vinden. Geen tentje voor koffie, geen souveniers, geen.....niets......nou ja.
Ik blijf wat proberen en vind dan wél een meiske en met haar kan ik wel vanmiddag lopen. Voor $ 15,00 en dan gaan we ook nog 2 dorpjes bezoeken. Hé fijn!
Ik moet wel weer even zoeken maar vind dan toch nog een aardig lunch restaurant, prop de tas vol met wat kinderschoentjes en kinderkleding (die ik meegenomen heb voor de school in Mandalay) en we gaan op pad.
Daar waar het omhoog loopt heb ik het zwaar, maar het is een mooi pad door de heuvels en vaak gaat het niet zo omhoog maar meer om de heuvel heen. Het is echt een pad voor de lokale mensen en zo smal dat er geen brommers op rijden. Er zijn vlinders en vogels en het is er stil. Soms hoor je koeienbellen op de heuvel.Af en toe worden we ingehaald door een gezin of een jongeman die van Kalaw weer terug lopen naar hun dorp.
Het meisje probeert nog wat voor gids te spelen maar eigenlijk is me al snel duidelijk dat ze niets weet. Gaan we nog een dorpje bezoeken? Dorpje? Nee, dat gaan we niet redden, geen tijd. Maar het ligt daar beneden? Nee, geen tijd. Bah! Ik begin steeds meer te balen en vind de $15,00 meer en meer op afzetterij te lijken.
We hadden afgesproken dat vanaf een viewpoint we terug zou gaan met de brommer omdat de heentocht ons ruim 3 uur zou kosten en het anders te donker zou worden. Leek mij bij boeken een prima oplossing. Moest natuurlijk wel apart betalen voor de brommer....maar als we bij het viewpoint zijn hebben we net 2,5 uur gelopen. Hoezo geen tijd. En navraag leert me daar dat ik de helft te veel betaald heb voor de brommer. Humeur is op een dieptepunt...grrrr.
Ik moet achterop een enorme roestbak, over een enorm stoffige weg, met een brommerman die dat beetle-root goedje kauwt én uitspuugt, bij voortduring. En op mij....ik spuw vuur als ik, in Kalaw, eraf kom. Bah, bah, bah.
Ik duw haar $10,00 in haar handen en maak duidelijk dat ik het allemaal, totaal, helemaal niets vind. Ik been het hostel in........
Maar tegen wie ben ik aan het vechten? Tegen mezelf meer nog dan tegen haar. Tegen mezelf meer nog dan tegen Myanmar. Ik vind de 'flow' niet en dat frustreert me. Ik hoef niet te bepalen, het hoeft niet anders, ik wil gewoon mee in een flow maar ik vind hem niet.
Enfin, het is 6 uur en ik ga lekker met de Duitsers eten, in de 7 Sisters, een enige restaurant dat aandacht aan de aankleding heeft besteed. Een heerlijk chicken kurma! Bij het afrekenen vraag ik nog beleeft aan de Duitsers of ze nog iets willen voor de rit vanmorgen.
Nou, ja, het was $38,00 dus $12,00 is goed. Huh??
Dat gebeurt er nou als je niet doorvraagt, of checkt of ik het helemaal begrepen heb. En ik heb al zo'n baaldag dat ik niet assertief ben. Later natuurlijk wel de mooie zinnen gevonden. Ik had moeten zeggen nou, ik had begrepen dat het een uitnodiging was, de bus is $ 5,00 en duurt maar 2 uur dus had ik begrepen dat ik volle mep moest meebetalen had ik het niet gedaan. Maar nee, ik verslik me, betaal $ 10,00 en ga naar mijn hostel. Teleurgesteld.
En dan is deze malaise nog niet over......na een fijne anderhalf uur slapen moet ik eruit. Naar het toilet. En dat heeft de hele nacht geduurd. Fijn kip kurma.
Ik kan de volgende dag echt niet met de 07.00 uur bus, echt nog brak, ziek, zwak en misselijk. Rond half 9 is het er allemaal wel uit en slaap ik een paar uur achter elkaar. Rond 12 uur ga ik, met knikkende knieën, zo brak als brak maar zijn kan, water halen, nieuw buskaartje regelen en wat geld wisselen om gauw weer terug te gaan. Tegen 17.00 uur komen ze van het hostel even checken hoe het gaat en krijg ik een koppie thee. Zooo, das fijn!
Gelukkig knap ik vanaf dat moment alleen maar op. Heb een enorm goede nacht en met energie sta ik de andere dag op. Hé, gelukkig.
De bus is een oude roestige rammelbak maar de beenruimte is ok. Al blijft een rit van 7 uur vermoeiend. Maar het is wél leuk, de manier van reizen waar ik zo van hou. Er reist een monnik mee, vrouwen met manden vol boodschappen, we rijden door prachtig landschap en gaan vanuit de bergen naar het vlakke land.
Chauffeur rijdt op deze toch gevaarlijke wegen heel goed en geeft alle ruimte aan passerende en achteropkomende (vracht)auto's. Op een gegeven moment gebaart 1 van de vrouwen naar de voor ons gestopte minivan en maakt een soort van praatgebaar. Denk ik. En dan komt een tweede toerist in onze bus. Oh..:-). Nu kan ik ook praten. Lief hé.
We gaan onderweg nog even een lekke band verwisselen, er is tijd voor een lunch en dan komen we om 15.00 uur de stad Mandalay binnen rijden.

Dat verhaal is voor de volgende keer.

Laat ik mijn meest negatieve blog ooit afsluiten met een wijsheid van Byron Katie:
What you're believing in the moment creates your suffering or your happiness.
Ik geloof erin, zodat ik, al lerend, worstelend en knokkend, met goede moed en nieuwe inzichten aan de volgende etappe van de reis gaan beginnen.

Veel liefs,
Simone