Bestemmin....Pagudpud

Bestemming pagudpud.......bereikt
De lucht is staalblauw als ik vertrek uit Banaue. Om 09.10 uur vertrekt de jeepney naar Bagabag junction, een kruispunt op de doorgaande route. Ik zit dik 2 uur te schommelen op een smal bankje. Mijn vroege lunch koop ik bij de stalletjes op dat kruispunt. Smakeloze coconut cake en heerlijk sticky rice cake, verpakt in een bananenblad. Niemand weet wanneer de bus komt en er is geen kantoortje of zo. Je staat gewoon langs de kant te wachten. Er komt een locale bus maar ik vraag of er ook een fast bus is. Dat gaat hun (engelse) pet te boven. Dan maar in deze. Rit zou volgens de LP 5 uur duren, naar Tuguargao. Het mannetje gebaard 3....nou, we gaan het zien. Om even voor 5 uur sta ik op het busterminal met een bus naar Pagudpud om half 6. Gewoon 6 uur. Al waren deze 6 uur monder comfortabel als busritten die ik eerder beschreef. Misschien omdat ik nog verder moest. Enfin, ik ga dus toch in een dag naar padhudpud. Een filipino wijst naar wat toeristen, zittend op de grond. Ik maak kennis met Claire en Emma uit Engeland.
Maar ik zie Ook een pizzaria en koop er gauw een. Avond eten!! Heb op de dag niet gedronken of gegeten (op die vroege lunch na) want je kan gewoon niet naar de wc. Met de fast bus stop je onderweg om de 2 uur maar niet met die lokale bus. Erg fijn dat ik wat aanspraak had want.....inmiddels is het stikdonker, écht donker en is het begonnen te regenen.
Ik zit naast een Filipino jongen die goed engels spreekt zodoende begrijp ik al snel dat we, na een rit van 4 uur, niet zijn gestopt bij padhudpud, om een vage reden die ik dan weer niet meegekregen heb. We rijden een klein stukje verder, zeggen ze...klein stukje?? Bijna een uur verder! Als ze ons eruit willen zetten staan we in de middle of nowhere. We maken duidelijk dat we wel een onderkomen nodig hebben. Cheap als het kan. Terug de bus in en ze zetten ons om half 12 bij een hotel langs de weg. Die vragen de hoofdprijs. Wij boos maar ja..je kunt zo weinig. Zo moe, zo verreisd en we willen gewoon slapen. Uiteindelijk onderhandel ik hard en wordt de prijs acceptabel.
Op de kamers, op zich prima, is het een geweldig kabaal. Buiten stormt het, harde wind en die fluit zich een weg door en langs de ramen. Ze trillen in hun sponning en de ijzeren raamwerk ratelend en tikt zo erg dat je denkt dat we midden in een tyfoon moeten zitten. Gelukkig zijn we zo moe dat we er finaal doorheen kunnen slapen. Lekker om 0800 pas wakker!
De zon schijnt. Joehoe, op naar het strand in Pagudpud.
Eerst dat uur! terug. We rijden regelrecht de regen.....weer wat verwarring. Waar is die weg naar dat strand dan. Het strand ligt wat van de weg af..... Ik neem de tricycle en de meiden gaan lopen. Het is een pokken end! Om uit te komen op een zandweg met aan de ene kant strooien hutjes, half afgebouwde stenen gebouwen. Er zijn t-shirt stalletjes, een verrassend grote hoeveelheid mensen en 1 resort die het leuk vind dinosaurussen in het landschap te zetten, of Marilyn en Elvis........
Alle mensen lopen in zwembroek, zwemmen in de zee, hebben zonnebrillen op. Ben ik de enige die die regen en wind opmerkt? Het lijkt net alsof zij in een andere film zitten...ergens wel lachwekkend. Ik ga op jacht naar een slaapplaats....en dat bleek nog niet eenvoudig want de Filipinos hebben wat vrije dagen gekregen omdat de Papa in het land is...vol, te duur. Té ranzig. Maar ik kan de meiden toch iets behoorlijks voorschotelen, wanneer ze na een lange wandeling aankomen.
Wat een tegenvaller dit. Geen fatsoenlijk restaurant of barretje te vinden. Mijn verwachting werd gaandeweg de reis groter en groter: strand, margeritas, smeren, lezen, niets doen, kleurtje krijgen. Godzijdank ben ik niet alleen en zijn de meiden supergezellig. We gaan kaartje leggen in een houten picnic hut die hier volop langs de rand van het strand staan. We hebben bier, gin en alles bereikt een hoogtepunt als we gaan karaoken!! Hilarisch!
Maar we gaan toch echt de andere dag weg. Grijze luchten en geen enkel zicht op een strookje blauw.
Op naar Vigan!!