Mandelay: een wereldstad

Even een verslag terug in de tijd.........

Het is 12 januari:
Zoals gezegd komen we om 15.00 uur de stad binnenrijden. Ik volg de tips van een vroegere mede-afrika-gangster en heb geboekt bij het Nylon hotel. Eindelijk kan ik ook eens een taxi delen, met de Zwitser zodat ik voor weinig keurig voor de deur wordt afgezet. De kamer is $ 20 voor weer niet zoveel soeps. Het is hier wel druk, ze zitten zelfs vol dus ik zit wel op de hotspot...hihi.
Als ik voor het eerst in dágen weer eens een hete douche sta vallen de vorige dagen van me af. Nieuwe stad, nieuwe kans om Myanmar te gaan ontdekken.
De eerste indruk van deze stad is goed. Mensen aardig, spreken wat Engels en zijn toegankelijk. Ze bieden hun brommerdiensten vrolijk aan.
Ik moet nog wel wat zoeken naar een eettentje maar vind na een rondgang net om de hoek, bij het hotel. Erg veel westerlingen die.....hé?.... kletsen! We moeten hier nl allemaal samen aan ronde tafels eten en dat maakt het wel heel makkelijk om aan de praat te raken. Moe van de vorige dagen en een ritje van 7 uur ga ik redelijk snel naar mijn mandje.
De volgende dag bij het ontbijt vragen 2 Zwitserse meiden iets over de stad. Ik heb geen idee maar wil wel met jullie op onderzoek uit? Dat is goed..:-) en we hebben een genoegelijk dagje samen. We onderhandelen een goede prijs voor de taxi voor 3 en gaan naar een beroemde brug (Ubein- bridge) die we helemaal heen en weer lopen om zo de mensen te zien. Dat is het eigenlijk wel..:-). Nou, dat wil zeggen dat het heel gaaf is om de jeugd te zien flaneren, met modern geverfd haar, allemaal met een mobieltje om tig fotos van elkaar te nemen. Ook de toeristen moeten er zo af en toe aan geloven en worden dan omringt door 4 of 5 jongens. Die zijn net even wat brutaler. Als je je omdraait loopt daar een traditionelere oudere dame met een mand handelswaar op haar hoofd of een beetle-root kauwende verkoper. Op de overkappingen wordt de hand gelezen en zijn er ijsjes en gesneden pineapple te koop. Prachtige brug dus, vol leven zoals het hier nu gaat. Tussen vroeger en de toekomst in, met birmeese traditie en de westerse gadgets.
Dan naar een tempel waar ik heel graag heen wilde en die inderdaad prachtig is. Hier stond enige jaren geleden een 'normaal' buddha beeld. Bij dit beeld is het de bedoeling dat de mannen bladgoud blaadjes op de torso van de buddha plakken. Vrouwen mogen dit niet, tegen het zere been van de Zwitserse. Het gezicht wordt vrij van de opplak-woede gehouden maar daarbij is de attractie dat die wordt om 16.00 uur wordt gewassen. Na jaren is de torso van de buddha enigszins vervormd, maar het geheel is bijzonder.
Dan gaan we naar het gold-pounder quarter. Daar slaan jonge kerels zich een slag in de rondte om met de hand (!) goud tot flinterdunne plakjes te slaan. Letterlijk. Er is een heel procedee en het kost echt úren voordat het echt flínterdunne goudblaadje dan op de eerder genoemde buddha kan worden geplakt.
De dag zit erop. De dames gaan met de bus en ik ga eten op het dakterras van het moderne V-cafe. Met uitzicht op de paleismuur en op de grote weg dwars door Mandalay. Herinneringen aan Hanoi komen boven. Daar was het ook zo leuk..:-).

De andere morgen wordt een bijzondere. Ik heb nl in Nederland een vrouw ontmoet voor ik vertrok, die een stichting in Mandalay heeft opgezet, 10 jaar geleden al, voor een school. Check it out op: http://www.mandalaychildcare.nl.
Ik heb van de overbuurvrouw een vrachtlading kinderkleding en kinderschoenen meegekregen, op mijn verzoek. En die ga ik nu brengen naar die school.
De Birmeese coördinator Hla Hla komt me halen en achterop de brommer gaan we naar de buitenkant van de stad. Het wordt allengs minder stad, stukken armer en meer stof. Ik word begroet door de hoofdmonnik en wert nog net op tojd dat ik hem geen hand mag geven. Minglaba..(goededag). Ik krijg een hele rondleiding langs de bibliotheek, de klassen, de nieuwe gebouwen, de binneplaats met altaar en de lerarenkamer,
Ze legt uit dat er 5 klassen zijn. Eigenlijk zijn ze vrij maar omdat ik kom hebben ze 3 klassen opgetrommeld. Oeps, sorry kiddo's.
De engelse les staat op het schoolbord. Ze leren de vertaling in Birmees en het engels met een zware birmese tongval. In een andere klas leren ze over Myanmar, met een monnik als leraar, die er gezellig een sigaretje bij opsteekt. Ze leren hier hardop, ze zeggen de monnik na of geven hardop, allemaal, antwoord op de vraag. En overtuigend hoor, heel geconcentreerd.
De klas met de kleinste zit volledig achterstevoren als ik aankom. Zo lief.
Na een tijdje wil ik Hla Hla de kleertjes en schoentjes geven maar die worden gelijk naar het klaslokaal meegenomen en ter plekke gepast en weggegeven. Oh, maar er is niet genoeg voor iedereen...:-(.
In de lerarenkamer moet ik thee drinken, samosa's eten en mandarijnen. Hla Hla vertaald mijn voorzichtige vragen en hun, soms, ontwijkende antwoorden. Interessant is het wel. Bij vertrek krijg ik alle resterende mandarijnen mee en daar is geen nee tegen te zeggen. Ik dank hen voor de gastvrijheid! Wat een bijzonder bezoek.
Als ik bij het hotel terugkom staat daar de aardig brommer man. Voor een schappelijke prijs brengt hij me naar een houten tempel. Hij wil best even op mij wachten en brengt me, na bezichtiging van deze práchtig bewerkte teakhouten tempel, naar een bloemenmarkt. Vandaar kan ik weer terug lopen naar het hotel. Ik vermaak me prima. Kom op de terugweg nog een echte markt tegen, met verdiepingen van van alles, denk aan allehande kruiden, gouden sieraden, wholesale voor haarfrutsels, stoffen, houten beelden etc, etc....hier hou ik zo van!
Dan ben ik best moe als ik terug kom, batterij van de camera is leeg en ik wil nu eerst eten! Mijn brommermannetje wil echter dat ik met hem meega, dan kan hij me een prachtige andere tempel laten zien. Oh, even wachten nog. Tegen half 5 komt hij het restaurant ingestormd. Als ik nog iets wil zien én een goede zonsondergang wil dat moet ik wel nu meekomen. Hij heeft gelijk...haha.
Met een half opgeladen batterij laat ik me volkomen door hem leiden. En het wordt een feestje. Moet gezegd: prachtige tempel, met allemaal gouden puntjes, met de dalende zon prachtig!! Dan de zonsondergang bij de paleismuur, ook weer mooi en als klap op de vuurpijl een liggende buddha in een soort van witte grot, een plafond en muren in de vorm van witte bomen met gouden blaadjes en kleine gouden vogeltjes. Stunning. En zo onverwacht!
Totaal onvoorbereid mee en dan zo verwend worden. Ik smile van oor tot oor. Hij vind mijn enthousiasme ook leuk en wijst voortdurend mooie plekken aan van waar ik de foto's kan nemen. In het donker zet hij me tegen 7 uur weer bij het hotel af. Stevige handdruk en een gemeend dank je wel. Hij doet meer goed dan hij weet. Eindelijk een beetje een écht goed gevoel.
15 januari boek ik, hervonden goed gevoel of niet, mijn ticket om en ga 21 januari naar Bangkok vliegen ipv 30 januari.
Daarna ga ik naar het dorpje Pin Oo Lwin, met de pickup. Eerst te voet dit dorpje verkennen en later in de middag een snel rondje achterop de brommer. Koloniale engelse landhuizen, in diverse stadia van verval of juist helemaal opgeknapt, golfbaan, groot park, kortom, niet heel bijzonder maar wel een prima dagje vermaak.
Op de weg terug stopt de pickup ergens. Ik zit deze keer voorin..:-) dan zie je meer en het is gezellig kletsen met de chauffeur...voor wie het engelse woord 'me' hetzelfde is als 'you'.....maar verder lukt het converseren aardig, haha. We zijn gestopt pal naast de wegwerkzaamheden. Hier wordt, compleet met de hand, een weg aangelegd. Egaal gemaakt, de vrouwen strooien de steentjes erover en dan lopen jonge jochies met een gieter de hete teer eroverheen te 'gieten'.
Zonder handschoenen, masker, speciale kleding, niets van dat al. Terwijl ik écht de auto uit moet. Die dampen slaan enorm op mijn keel, ik voel nu al dat het zó giftig moet zijn. Wel mooie plek om fotos te maken.
Alleen daar, op dat moment, is wel de hoest gekomen en de pijn in mijn keel...echt waar. (En die hoest zal nog lang bij me blijven, weet ik nu.....).

Enfin, eindelijk weer een langer blog over deze leuke stad waarin ik veel gedaan heb en waar ik het naar mijn zin heb gehad!!

Op naar Bagan, met de boot.

Liefs,
Simone

Maar misschien wel eerst een verhaaltje over Thailand....of Sri Lanka.....je gaat het wel merken :-)